دین‌فروشی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اگر کسی برای رسیدن به متاع دنیوی، از فرمان‌ها و آموزه‌های اصیل
دینی دست کشد و دست از دینداری بردارد، می‌گویند
دین خویش را فروخته است.
این اصطلاح را برای نخستین بار
معاویة بن ابی سفیان به کار برد؛ آنجا که درباره برخی کارگزارانش گفت: «من
دین آنان را خریده‌ام.» .
برخی
روایات دسته‌های مختلفی از مردم را یاد کرده‌اند که
دین خود را فروخته‌اند یا بیم آن می‌رود که بفروشند؛ مانند «استواری دنیا به چهار گروه است: ...
و چهارمی آنها مرد تنگدستی است که آخرت خویش را به
دنیا نفروشد و این در صورتی است که توانگران، حق تنگدستان را دریغ نکنند
وگرنه تنگدست،
دین خود را به دنیایش می‌فروشد.».
نیز در روایت است: «از میان مردم کسی بدتر است که
آخرت را به دنیایش فروشد و از او بدتر، کسی است که آخرت خویش را به دنیای دیگران فروشد.»
این موضوع را در مباحث اخلاقی
اسلام پی می‌جویند.
فرهنگ شیعه، ج۱،ص۲۵۵، برگرفته از مقاله«دین فروشی».
