خسارت قراردادی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خسارت قراردادی از اصطلاحات
علم حقوق بوده و به موردی اطلاق می‌شود که به موجب تعهدی لازم الاجراء در حین
قرارداد، شخصی به‌لحاظ
عهدشکنی ناگزیر از جبران
خسارت به طرف مقابل در
معامله می‌شود. قانونگذار با تعبیه ساز و کارهایی از یک طرف امنیت و سرعت اجرای قراردادها را تامین نموده، و از طرف دیگر به عنوان عاملی بازدارنده به کاهش میزان دعاوی ناشی از
تخلفات قراردادی توجه کرده است.
الزام به پرداخت خسارت ناشی از عدم انجام
تعهد، امری اجتماعی و حقوقی است که جهت حفظ نظم و تعادل در
جامعه و احترام به عهد و
پیمان میان طرفین قرارداد برقرار شده است. زمانی که فردی متعهد به امری شد اجرای آن وظیفه قانونی، اجتماعی، اخلاقی، و دینی او محسوب می‌شود.
این امر کاری پسندیده در همه جوامع و ملل بوده و تخلف از آن به عنوان نوعی خطا و عمل ضداجتماعی تلقی می‌گردد. به همین منظور و برای جلوگیری از این تخلف، غالب کشورها در قوانین خود ضمانت‌های اجرایی که عمدتاً مالی می‌باشد پیش‌بینی کرده‌اند. در
حقوق ایران نیز این امر به روشنی پیش‌بینی شده است. برای این کار
قانون مدنی ابتدا خسارات قراردادی و غیرقراردادی را از یکدیگر جدا کرده و هر یک را به طور مجزا بحث نموده است.
در این
قانون: عقودی که بر طبق قانون واقع شده باشد بین
متعاملین و
قائم مقام آنها
لازم الاتباع است مگر اینکه به رضای طرفین
اقاله و یا به علت قانونی
فسخ شود) براساس این ماده هر عقد لازمی که مبنای قانونی داشته و یا ایجاد آن مخالف با قانون نباشد الزام‌آور بوده و طرفین موظف هستند کلیه تعهدات مندرج در آن را اجرا کنند. در غیر این صورت متخلف مسئول جبران خسارت طرف مقابل خواهد بود، مشروط بر اینکه این جبران در
عقد یا قانون تصریح شده و یا تعهد عرفاً به منزله
تصریح باشد. مگر در موردی که عدم اجرا به واسطه حادثه‌ای غیرقابل پیش‌بینی و یا غیر قابل دفع توسط متعهد باشد.
براساس ماده ۲۳۰ قانون مدنی،
خسارت توافقی، مبلغی است که هر دو طرف یک قرارداد در حین مذاکرات قراردادی خویش، به عنوان خسارت قطعی
متضرر ناشی از تخلف طرف مقابل، تعیین کرده و به صورتی که مخالف قانون نباشد در قرارداد درج می‌کنند.
۱- تعیین صریح
ضرر و زیان در هنگام انعقاد عقد اصلی و پیش از ورود خسارت، توسط طرفین پرداخت این خسارت یا بوسیله ضررزننده است که از آن به
شرط وجه التزام یاد می‌شود، و یا بوسیله
شخص ثالث که از آن به
بیمه یاد می‌گردد.
۲- تعیین راه و نحوه جبران خسارت پس از ورود آن: این حالت روشن‌ترین وضعیت را در حقوق ایران دارا است و هر نوع توافقی برای جبران آن پس از ورود خسارت مادام که مخالف قانون نباشد، صحیح و معتبر بوده و در صورت عدم توافق،
دادرسی گره‌گشای مشکل خواهد بود.
۳- تعیین میزان و نحوه جبران خسارت توسط قانون (مانند
حکم دادگاه)، و یا
عرف (تعیین ضمنی طرفین)
۱- اولین ویژگی خسارت قراردادی مقطوع بودن مبلغ
شرط است. بدین معنی که به هیچ وجه
دادگاه حق نخواهد داشت دخالتی در آن کرده و مبلغ را کاهش و یا افزایش دهد. به عبارت دیگر، این مبلغ در همه حال در حقوق ایران خسارت تلقی شده و بوی
اجحاف و
ایذا از آن استشمام نمی‌شود تا نیاز به مداخله دادگاه در تعدیل آن داشته باشد. بنابراین اگر مبلغ توافقی بسیار کمتر و یا بیشتر از
خسارت واقعی هم باشد باز
متضرر فقط استحقاق آن را خواهد داشت، نه مبلغ خسارت واقعی را، چراکه هیچ ارتباطی بین این دو وجود ندارد و مبلغ شرط می‌تواند متفاوت از میزان خسارت واقعی هم باشد.
۲- این مبلغ خسارت است و نه
جریمه، و به محض وقوع تخلف، جانشین خسارت قراردادی شده و باید دارای کلیه شرایط مربوط به خسارت قراردادی به استثناء آنچه که از ویژگی‌های خاص خسارت توافقی است باشد و دادگاه نمی‌تواند خسارت دیگری را به جای آن تعیین کند
۳- ویژگی دیگر این شرط آن است که
متضرر به محض وقوع تخلف استحقاق دریافت مبلغ مندرج در آن را پیدا می‌کند. در واقع تعهد به پرداخت خسارت توافقی، یک
تعهد فرعی است که به محض وقوع تخلف جانشین
تعهد اصلی می‌شود. به علاوه، برخلاف قاعده عمومی خسارات (مسئولیت) قراردادی که نیاز به اثبات ورود خسارت دارد، در اینجا
متضرر نیازی به اثبات ورود خسارت به خویش را نداشته و صرف اثبات تخلف او را کفایت می‌کند.
۴- علاوه بر عدم لزوم اثبات ورود خسارت، اثبات میزان خسارت وارده نیز لزومی ندارد و مطالبه مبلغ شرط، تکلیفی را در این جهت برای
متضرر ایجاد نمی‌نماید.
۵- اگر در قراردادی شرط خسارت وجود داشته باشد دیگر نمی‌توان با وقوع تخلف آن را نادیده گرفته و به سراغ خسارت غیرمعین قراردادی رفته و از دادگاه خواست که میزان آن را تعیین نماید.
سایت پژوهه، برگرفته از مقاله «خسارات قراردادی»، تاریخ بازیابی ۹۹/۲/۱۷.
