حِباء (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حِباء (به کسر حاء) یکی از
واژگان نهج البلاغه به معنای
عطّیه می‌باشد.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص
خدای تعالی و
نامه‌ای خطاب به
مالک اشتر از این واژه استفاده نموده است.
این واژه دو بار در
نهج البلاغه آمده است.
حِباء (به کسر حاء) به معنای عطّیه و مهریه زن آمده است.
حاباهُ: مال اليهِ
مواردی که در نهج‌البلاغه استفاده شده به شرح ذیل است:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در رابطه با خدای تعالی می‌فرماید:
«وَ إِنْهُ لَبِكُلِّ مَكان، وَ في كُلِّ حِين وَ أَوان، وَ مَعَ كُلِّ إِنْس وَ جانّ، لاَ يَثْلِمُهُ الْعَطاءُ، وَ لا يَنْقُصُهُ الْحِباءُ» «او در هر مکان هست و در همه اوقات وجود دارد، با هر
انس و
جن است، نعمت دادن او را نمی‌شکند و بذل و بخشش چیزی از او ناقص نمی‌کند.»
همچنین در نامه‌ای خطاب به مالک اشتر می‌نویسد:
«ثُمَّ انْظُرْ في أُمورِ عُمّالِكَ، فاسْتَعْمِلْهُمُ اخْتِباراً، وَ لاَ تُوَلِّهِمْ مُحاباةً...» «کارمندان خود را از روی امتحان منصوب کن نه از روی میل (دسته‌بندی) به آن‌ها و به فکر باری دادن به تو»
این واژه دو بار در نهج البلاغه آمده است.
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حباء»، ص۲۴۸.
