حَقْر (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَقْر از
واژگان نهج البلاغه به معنای
ذلّت و خواری است.
حضرت علی (علیهالسلام) در رابطه با صفات بد از این واژه استفاده نموده است.
حَقْر به معنای ذلّت و خواری به معنی کوچک شمردن نیز آید.
تحقیر: خوار شمردن، «
احتقار» حقیر شدن، «
حقیر» خوار و ذلیل «
محقور» خوار شده.
حضرت علی (علیهالسلام) در رابطه با صفات بد فرموده: «
«و یستکثر من طاعته ما یحقره من طاعة غیره»»
(طاعتى را كه اگر ديگران انجام دهند، كوچک مىشمرد از خودش بزرگ مىداند)
(شرحهای خطبه:
)
حضرت (علیهالسلام) در وصف
رسول الله (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) فرموده: «
«قد حقّر الدنیا و صغّرها و اهون بها و هوّنها و علم انّ الله زواها عنه اختیارا و بسطها لغیره احتقارا»»
(آن حضرت
دنیا را حقیر شمرد و کوچک دانست و آن را خوار کرد و بر خود آسان نمود و دانست که خداوند دنیا را از روی
اختیار از وی گرفته و برای حقارتش بر دیگران گسترده است.
(شرحهای خطبه:
)
«
«و کلّ نعیم دون الجنّة فهو محقور»»
(هر نعمتى در برابر
بهشت حقير و كوچک است)
(شرحهای حکمت:
)
•
قرشی بنابی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حقر»، ج۱، ص۲۸۹.