حَتْف (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَتْف (به فتح حاء و سکون تاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
مرگ است.
از این واژه پنج مورد در «
نهج البلاغه» آمده است.
حَتْف به معنای مرگ است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) می‌فرماید:
«تَذِلُّ الاُْمورُ لِلْمَقاديرِ حَتَّى يَكونَ الْحَتْفُ فی التَّدْبيرِ.» «كارها در مقابل
قضا و قدر چنان ذليل هستند كه گاهى تدبير انسان منجّر به مرگ و
هلاکت مى‌شود.»
امام (علیه‌السلام) درباره
انسان فرموده:
«فَبَيْنا هُوَ يَضْحَکَ إِلَى الدُّنْيا وَ تَضْحَکُ إِلَيْهِ فی ظِلِّ عَيْش غَفول إِذْ وَطىءَ الدَّهْرُ بِهِ حَسَكَهُ وَ نَقَضَتِ الاَْيّامُ قُواهُ وَ نَظَرَتْ إِلَيْهِ الْحُتوفُ مِنْ كَثَب.» يعنى «گاهى مى‌بينى كه انسان به
دنیا مى‌خندد و دنيا به انسان و در
عیش غافل كننده است كه دنيا خار خويش را در او فرو برد و روزگار قوايش را شكست و مرگ‌ها از نزديک او را زير نظر گرفتند.»
این واژه پنج بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حتف»، ص۲۴۹-۲۴۸.
