حَبس (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَبس (به فتح حاء) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای بازداشتن و
ضدّ رها کردن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص
طلحه و
زبیر از این واژه استفاده نموده است.
حَبس (به فتح حاء) به معنای بازداشتن و ضدّ رها کردن آمده است.
چنان‌که گفته می‌شود: «
حَبَسَهُ عَنه: مَنَعَه عَنه، حَبسه: ضَبطه.»
یکی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در رابطه با طلحه و زبیر هنگامی که
عایشه را به
بصره بردند، فرموده است:
«فَحَبَسا نِساءَهُما فی بُیوتِهِما وَ أَبْرَزا حَبیسَ رَسولِ اللَّهِ (صلی‌الله‌علیه‌وآله) لَهُما وَ لِغَیْرِهِما.» «زنان خویش را در خانه‌هایشان نگاه داشتند و
زن رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) را بر خود و دیگران خارج و آشکار کردند.»
در این بیان حضرت (علیه‌السلام)،
اشاره نمودن به «حبیس» بودن عایشه، به‌جهت آیه شریفه
(وَ قَرْنَ فی بُیوتِکُنَّ؛ در خانه‌هایتان قرار بگیرید و در خانه‌هایتان بنشینید.) است.
این واژه در هشت بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حبس»، ص۲۴۶-۲۴۷.
