حصر صفت بر موصوف
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حصر صفت بر
موصوف به اختصاص صفت به موصوف معیّن و
سلب آن از سایر اشیا اطلاق می‌شود.
حصر صفت بر
موصوف، مقابل
حصر موصوف بر صفت بوده و
به این معنا است که این صفت از
موصوف خود
به موصوف دیگری تجاوز نمی‌کند، هر چند ممکن است
موصوفِ آن، صفات دیگری هم داشته باشد، مانند: «لاسیف الا ذوالفقار» که صفت
شمشیر بودن، در
ذوالفقار منحصر شده است و گویا سایر شمشیرها، شمشیر نیست، گر چه ذوالفقار صفات دیگری هم دارد. و نیز مانند: «لافتی اِلاّ علیّ» که صفت جوانمردی، در
علی علیه‌السّلام حصر شده است.
حصر صفت بر
موصوف از نظر وجودی در خارج بیشتر از حصر
موصوف بر صفت است و این حصر دو گونه است: ۱.
حصر حقیقی ؛ ۲.
حصر ادعایی و مجازی.
یعنی: گاهی حقیقتاً صفت در
موصوفی منحصر است و گاهی متکلم
مبالغه کرده و
به صورت مجازی صفت را در این
موصوف منحصر کرده است، که در این صورت، بر حصر دلالت نمی‌کند.
برای مثال، جمله: «انّما الفقیه زید» دلالت می‌کند بر این که
فقیه ، فقط زید است و
فقاهت غیر او یا در حاشیه است و یا فقاهت نیست، و یا وقتی گفته می‌شود: «انما القدرة لله»
به این معنا است که
قدرت در
خداوند متعال منحصر است و از این نظر که قدرت غیر او اصلی نبوده و حاشیه‌ای است، گویا قدرتی وجود ندارد.
چون حصر و
قصر به یک معنا است، از حصر صفت بر
موصوف،
به قصر صفت بر موصوف نیز تعبیر شده است.
فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۴۲۳، برگرفته از مقاله «حصر صفت بر موصوف».
