حسد انصار (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حسد به معنای آرزو کردن زوال
نعمت از کسی است که استحقاق آن را دارد.
انصار نسبت به اموالی که به
مهاجران عطا کرده بودند، هیج گونه حسدی نمی‌ورزیدند.
انصار نسبت به اموالی که به
مهاجران عطا کرده بودند، به دور از کمترین
حسد بودند.
والذین تبوءو الدار والایمـن من قبلهم یحبون من هاجر الیهم ولا یجدون فی صدورهم حاجة مما اوتوا ویؤثرون علی انفسهم ولو کان بهم خصاصة... «و برای کسانی است که در این سرا (سرزمین
مدینه) و در سرای
ایمان پیش از مهاجران مسکن گزیدند و کسانی را که به سویشان
هجرت کنند
دوست می دارند، و در
دل خود نیازی به آنچه به مهاجران داده شده احساس نمی کنند و آنها را بر خود مقدم می دارند هر چند خودشان بسیار نیازمند باشند کسانی که از
بخل و حرص نفس خویش باز داشته شده اند رستگارانند.»
(«و لایجدون فی صدورهم حاجة مما اوتوا» یعنی در دلهایشان حسدی و بخلی نیافتند از مال
بنی نضیر که
پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم به مهاجران داد، ولی به آنها (انصار) نداد.)
به سه توصیف دیگر که بیانگر کل روحیات انصار می باشد پرداخته، چنین می گوید: "آنها چنان هستند که هر مسلمانی را به سوی آنها
هجرت کند دوست دارند" (یحبون من هاجر الیهم).
و در این زمینه تفاوتی میان مسلمانان از نظر آنها نیست، بلکه مهم نزد آنان مساله ایمان و هجرت است، و این دوست داشتن یک ویژگی مستمر آنها محسوب می شود. " دیگر اینکه آنها در درون سینه های خود نیازی نسبت به آنچه به مهاجران داده شده احساس نمی کنند" (و لا یجدون فی صدورهم حاجة مما اوتوا).
نه چشم داشتی به غنائمی که به آنها داده شده است دارند، و نه نسبت به آنها حسد می ورزند و نه حتی در درون
دل احساس نیاز به آنچه به آنها اعطا شده می کنند، و اصلا این امور به خیال آنها نمی گذرد، و این نهایت بلندنظری و بزرگواری انصار را نشان می دهد.
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۱۰، ص۵۵۷، برگرفته از مقاله «حسد انصار».
