حروف شفوی

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

---

حروف شفوی، حروف تلفظ شده با تکیه به لب‌ها است.

---

«شفه» به معنای «لب» است و «حروف شفوی» یا «شفهی» حروفی هستند که از محل لب‌ها خارج می‌شوند.

---

چهار حرف (ف - م - ب - و) را چون با اتکا به لب‌ها تلفظ می‌شوند «حروف شفوی» گفته‌اند.

---

اینک به مخارج هریک از این حروف اشاره می‌شود:
۱. مخرج «ف:» بردن دیواره میانی لب پایین به سر دندان‌های ثنایای بالا، به گونه‌ای که به هم برسند و وصل شوند؛ مانند: «اف»؛
۲. مخرج «ب:» به هم رسیدن اندرون دو لب و جدا شدن آن دو از یکدیگر مانند: «اب»؛
۳. مخرج «واو» غیر مدی: میان دو لب است؛ به گونه‌ای که لب‌ها بدون برخورد و اتصال به هم مانند غنچه جمع شود و از هوای میان دو لب خارج گردد؛
۴. مخرج «میم:» قسمت بیرونی دو لب است؛ به طوری که به هم بچسبند و هوا در لب‌ها و ناحیه خیشوم (بینی) حبس شود؛ مانند: «ام».
از میان چهار حرف مذکور، دو حرف باء و میم مورد اتفاق است و دو حرف دیگر اختلافی است.

---