• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

حروف شفوی

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



حروف شفوی، حروف تلفظ شده با تکیه به لب‌ها است.



«شفه» به معنای «لب» است و «حروف شفوی» یا «شفهی» حروفی هستند که از محل لب‌ها خارج می‌شوند.


چهار حرف (ف - م - ب - و) را چون با اتکا به لب‌ها تلفظ می‌شوند «حروف شفوی» گفته‌اند.


اینک به مخارج هریک از این حروف اشاره می‌شود:
۱. مخرج «ف:» بردن دیواره میانی لب پایین به سر دندان‌های ثنایای بالا، به گونه‌ای که به هم برسند و وصل شوند؛ مانند: «اف»؛
۲. مخرج «ب:» به هم رسیدن اندرون دو لب و جدا شدن آن دو از یکدیگر مانند: «اب»؛
۳. مخرج «واو» غیر مدی: میان دو لب است؛ به گونه‌ای که لب‌ها بدون برخورد و اتصال به هم مانند غنچه جمع شود و از هوای میان دو لب خارج گردد؛
۴. مخرج «میم:» قسمت بیرونی دو لب است؛ به طوری که به هم بچسبند و هوا در لب‌ها و ناحیه خیشوم (بینی) حبس شود؛ مانند: «ام».
از میان چهار حرف مذکور، دو حرف باء و میم مورد اتفاق است و دو حرف دیگر اختلافی است.
[۱] موسوی بلده، محسن، حلیة القرآن قواعد تجوید مطابق با روایت حفص از عاصم، ج۲، ص۴۱.
[۲] نصر، عطیه قابل، غایة المریدفی علم التجوید، ص۱۲۸.



۱. موسوی بلده، محسن، حلیة القرآن قواعد تجوید مطابق با روایت حفص از عاصم، ج۲، ص۴۱.
۲. نصر، عطیه قابل، غایة المریدفی علم التجوید، ص۱۲۸.



فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «حروف شفوی».    




جعبه ابزار