حالات امام حسین در نماز
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حالات
امام حسین (علیه‌السّلام) در
نماز همانند سایر معصومین (علیهم‌السلام) و بستن اقامه در
ظهر عاشورا بیان‌گر اهمیت
نماز نزد حضرات معصومین (علیهم‌السلام) را می‌رساند.
یکی از چهره‌هایی که به حق و بی‌تردید در برپایی
نماز سهم وافری دارد و مجد و
عزّت و
کرامت اسلام و مسلمین وام‌دار اوست،
سرور شهیدان،
حسین بن علی (علیه‌السّلام) است. شخصیّتی که برای برپایی نماز «خصوصاً» و
دین خداوند «عموماً» به وادی عطرآگین
شهادت گام نهاد، و از ایستادگی او، نماز قامت برافراشت. لذا در زیارتش چنین می‌گوییم: «و اشهد انّک قد اقمت الصّلاة»، یعنی: شهادت می‌دهم که تو نماز را برپا کردی.
تاریخ‌نویسان چنین نوشته‌اند که:
ظهر روز عاشورا ابو ثمامه صیداوی به
امام حسین (علیه‌السّلام) عرض کرد: جانم فدای شما... این مردم به شما نزدیک شده‌اند، و لحظاتی بعد به شهادت می‌رسید، به خدا
سوگند تا من زنده‌ام از شما حمایت می‌کنم، اکنون وقت نماز است، دوست دارم هنگام ملاقات خداوند،
نماز ظهر را خوانده باشیم. حضرت
سر به
آسمان بلند کردند و فرمودند: «ذکرت الصّلاة جعلک الله من المصلّین نعم اوّل وقتها»، خداوند تو را از نمازگزاران قرار دهد، ما را به یاد نماز انداختی، آری اکنون اوّل وقت نماز است، سپس به یاران خود فرمود: از اینان بخواهید چند لحظه دست از
جنگ بردارند، تا ما نماز بگذاریم.
حصین بن نمیر بی‌شرمانه گفت: نماز شما پذیرفته نیست،
حبیب بن مظاهر بر او تاخت و از
اسب به زمین افکندش، و
شمشیر کشید تا او را به قتل برساند، یاران حصین به فریادش رسیدند و از مهلکه نجاتش دادند. امام (علیه‌السّلام) به نماز ظهر ایستاد، دو تن از یاران دلیر امام به نام‌های
زهیر بن قین، و
سعید بن عبدالله در مقابل نمازگزاران ایستادند، تا از آنان محافظت نمایند. حضرت
نماز خوف خواند، عطر گل آسمانی نماز در نیمروز عاشورا، در دشت
کربلا و تمامی فضا پیچیده بود، که از سوی سپاه
شرک، تیرها به سوی نمازگزاران به پرواز در آمد. حتی در چنین لحظه شکوهمندی حرامیان
حرمت و تقدس نماز را پاس نداشتند، از پرتاب تیر خودداری نکردند، هنگام نماز چندین تیر پرتاب شد و
سعید بن عبدالله سینه خود را سپر کرد، و پس از اتمام نماز بر روی زمین افتاد و به شهادت رسید در بدن او سیزده تیر مشاهده کردند، علاوه بر زخم‌هایی که در اثر شمشیر و نیزه برداشته بود.
مؤمن باید دارای تولّی باشد، یعنی
اسرار عبادات را دوست داشته باشد. دوست نماز باشد، نه تنها نمازخوان باشد،
سیّدالشّهدا (علیه‌السّلام) به
ابوالفضل (علیه‌السّلام) فرمود: به این قوم بگو امشب که شب عاشورا است به من
مهلت بدهند برای این که خدای سبحان می‌داند «انّی اُحِبُّ الصّلاة»، که من نماز برای رضای خدا را دوست دارم، نماز محبوب من است، نه اینکه من نماز خوانم. این اعمال صوری و ظاهری را که همه دارند، آداب نماز هم که میسور خیلی‌ها است، آن باطن و
حقیقت نماز محبوب من است، من نماز را دوست دارم، و می‌خواهم از دوستم
وداع کنم.
سایت اندیشه قم، برگرفته از مقاله «حالات امام حسین در نماز»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۵/۰۹/۲۵.
