شیخجواد، فرزند شیخ علی جواهری علاّوی، که در حدود ۱۲۷۷ در نجف به دنیا آمد از شاگردان شیخ عبداللّه مازندرانی و از عالمان بزرگ نجف بهشمار میرفت. از کارهای او تعمیر و توسعه مسجد جدّش، صاحب جواهر بود. وی در ۱۳۵۵/ ۱۳۱۵ ش درگذشت و، پس از تشییعی باشکوه، در مقبره خانوادگیشان به خاک سپرده شد
هنگام حمله انگلستان به عراق در ۱۳۳۲/ ۱۹۱۴ و تصرف بصره، او به همراه گروهی از مراجع و علما فتواهایی در باب وجوب جهاد با انگلیس و دفاع از سرزمینهای اسلامی صادر کرد و خود نیز در جنگ حضور یافت.
همچنین در ۱۳۳۶، در جریان قیام مردم نجف در برابر انگلیسیان (انقلاب ۱۹۲۰ عراق)، جزو هیئتی بود که از سوی سیدمحمد کاظم طباطبایی یزدی (مرجع شیعه، متوفی ۱۳۳۷)، مأمور مذاکره با انگلیسیها شده بود.
[۱۲]حسن اسدی، ثوره النجف علی الانگلیز، ج۱، ص۲۷۰ ـ ۲۷۱، او، الشراره الاولی لثوره العشرین، بغداد ۱۹۷۵.
[۱۳]حسن اسدی، ثوره النجف علی الانگلیز، ج۱، ص۲۹۴ـ۲۹۵، او، الشراره الاولی لثوره العشرین، بغداد ۱۹۷۵.
[۱۴]حسن اسدی، ثوره النجف علی الانگلیز، ج۱، ص۲۹۷، او، الشراره الاولی لثوره العشرین، بغداد ۱۹۷۵.
[۱۵]حسن اسدی، ثوره النجف علی الانگلیز، ج۱، ص۳۶۹، او، الشراره الاولی لثوره العشرین، بغداد ۱۹۷۵.
در ۱۳۰۳ ش نیز به نمایندگی از علمای عتبات، که در اعتراض به اقدامات و سیاستهای ملک فیصل (پادشاه عراق) و انگلیسیها به قم رفته بودند، نزد فیصل رفت تا زمینه بازگشت آنان را فراهم سازد.
[۱۶]عبدالهادی حائری، تشیع و مشروطیت در ایران و نقش ایرانیان مقیم عراق، ج۱، ص۱۸۲ـ۱۸۳، تهران ۱۳۶۴ ش.