جنید بن محمد بغدادی (مقاله‌دوم)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
جنید بن محمد نهاوندی (حدود
۲۲۰-
۲۹۸ق)، از فقهای
شافعی مذهب قرن سوم هجری قمری در
بغداد بود. وی از جمله بزرگان
صوفیه به شمار می‌آمد.
ابوالقاسم جنید بن محمد بن جنید نهاوندی قواریری خزاز بغدادی، خاندان وی اصالتاً از
نهاوند بودند.
وی در حدود ۲۲۰ق در بغداد متولد شد
و در همان‌جا
رشد و نمو یافت.
علم فقه را نزد یکی از یاران
شافعی به نام
ابوثور کلبی فرا گرفت و فقیه مذهب شافعی شناخته شد.
جنید در حالی که بیش از بیست سال سن نداشت، در حلقه درس استاد خود، ابوثور
فتوا می‌داد. وی همنشین بزرگانی از
صوفیه همانند
حارث محاسبی و
سری سقطی بود و به احوال و کلام
صوفیان آشنایی داشت، چنان که خود از جمله بزرگان
صوفیه به شمار می‌آمد.
علمای
اهل سنت جنید را فردی عابد و
زاهد دانسته و گفته‌اند که در هر روز سیصد رکعت
نماز می‌خواند. او از
حسن بن عرفه و دیگران حدیث شنیده بود.
کسانی چون
ابومحمد جَرِیْرِی،
ابوبکر شِّبْلِی و
جعفر خُلْدِی از او روایت نقل کرده‌اند.
جنید به سال
۲۹۷ یا ۲۹۸ق در بغداد از دنیا رفت و در قبرستان شونیزیه بغداد در جوار قبر استادش،
سری سقطی به خاک سپرده شد.
تالیفات وی عبارت‌اند از:
- امثال القرآن
- الرسائل
- معانی الهمم فی الفتاوی
- المقصد الی الله تعالی فی التصوف
- و السر فی انفاس الصوفیه. (دیگر منابع:)
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «جنید نهاوندی»، ج۱، ص۲۳۳-۲۳۴.
