ثَغْر (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ثَغْر (به فتح ثاء) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای
مرز است.
حضرت علی (علیه‌السلام) خطاب به یکی از فرماندارانش و ... از این واژه استفاده نموده است.
ثَغْر (به فتح ثاء)
به معنای مرز آمده است. چنان‌که در لغت، آمده است: «
الثغر: من البلاد الموضع الذی یخاف منه هجوم العدو».
یکی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) به خطاب یکی از فرماندارانش می‌نویسد:
«فَاِنَّکَ مِمَّنْ اَسْتَظْهِرُ بِهِ عَلَی اِقَامَةِ الدِّینِ ... وَ اَسُدُّ بِهِ لَهَاةَ الثَّغْرِ الْـمَخُوفِ»؛
«تو از جمله كسانى هستى كه من براى
حفظ دین از آنان كمک مى‌طلبم ... و مرزهايى كه در معرض خطر قرار دارد، به وسيله آنها حفظ مى‌كنم».
واژه «لهاة» به معنای زبان کوچکی است در
حلق انسان، که امام (علیه‌السلام) چون مرز را به
دهان تشبیه کرده‌اند، از این استفاده نموده است.
همچنین در
نامه ۶۱،
و
نامه ۷۱،
که به
منذر بن جارود عبدی نوشته است؛ از این واژه استفاده کرده است.
این واژه سه بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ثغر»، ص۱۸۵-۱۸۴.
