تکیه در هند
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
واژه
تکیه در متون مذهبی
شبه قاره هند ، بندرت دیده می‌شود.
در
لاهور بعضی از مقبره‌ها و آرامگاه‌ها را
تکیه خوانده‌اند.
فضای این تکیه‌ها معمولاً با یک چهار دیواری
خشتیِ نه چندان بلند، احاطه شده و در ساخت اغلب آن‌ها از
گچ و
آجر خام استفاده شده است.
مخارج فعالیت‌های جاری و مراسم مختلف برخی از این تکایا، از درآمد حاصل از زمین‌های کشاورزی، که از سوی حاکمان یا معتقدان به این تکایا واگذار شده، تأمین می‌شود.
در مقاله د. اسلام
با تردید و به نقل از گابوریو گفته شده که تکیه در
هند اماکنی کوچک برای
عبادت صوفیان بوده است. در برخی متون که به فارسی در باره شبه قاره نگاشته شده، از تکیه سخن رفته‌است.
سرحدی
در وصف دره کرم (
پاراچنار ) از
حسینیه‌ها و تکیه‌هایی در روستاها یاد کرده که تعدادشان به چند صد می‌رسد.
اما اصطلاح تکیه در شبه قاره رایج نیست و فقط در نوشته‌هایی که تحت تأثیر ادبیات فارسی بوده‌اند از تکیه سخن به میان آمده‌است.
(۱) عمرعامر سرحدی، «در دره پاچنار»، در پاکستان (مجموعه مقالات)، کراچی.
(۲) نوراحمد چشتی، تحقیقات چشتی، لاهور ۲۰۰۱.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «تکیه»، شماره۳۸۱۲.
