تِلْقاء (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تِلْقاء (به کسر تاء و سکون لام) از
واژگان قرآن کریم به معنای جهت و طرفی که در مقابل است.
تِلْقاء جهت و طرفی که در مقابل است و
ظرف مکان به کار می‌رود. «جلس تلقاء فلان» یعنی مقابل او نشست.
(وَ اِذا صُرِفَتْ اَبْصارُهُمْ تِلْقاءَ اَصْحابِ النَّارِ قالُوا رَبَّنا لا تَجْعَلْنا مَعَ الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ) «و چون چشمشان به طرف
اهل آتش برگشت، گویند: خدایا ما را با
ستمگران قرین مگردان».
(وَ لَمَّا تَوَجَّهَ تِلْقاءَ مَدْیَنَ قالَ...) «چون به طرف
مدین رو کرد گفت...».
(قُلْ ما یَکُونُ لِی اَنْ اُبَدِّلَهُ مِنْ تِلْقاءِ نَفْسِی) «بگو نیست بر من که
قرآن را از جهت داعی
نفس خویش عوض کنم». گویند «ذلک من تلقاء نفسه» یعنی این از طرف داعی نفس خویش است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "لقاء"، ج۶، ص۲۰۴.
