تَجْزِیَه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَجْزِیَه یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای تقسیم و جزء جزء کردن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص
ترغیب به
جنگ،
توحید و
خدای تعالی از این واژه استفاده نموده است.
تَجْزِیَه به معنای تقسیم و جزء جزء کردن، آمده است.
برخی از مواردی که در
نهج البلاغه استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در ترغیب به جنگ فرموده است:
«اَجْزَاَ امْرُؤٌ قِرْنَهُ، وَ آسَی اَخَاهُ بِنَفْسِهِ»؛
«هر کس کفایت کرد و کُشت
خصم خود را و
مواسات کرد برادرش را با جان خود».
امام (علیه‌السلام) در رابطه با توحید نیز می‌فرماید:
«فَمَنْ وَصَفَ اللهَ سُبْحانَهُ فَقَدْ قَرَنَهُ، وَ مَنْ قَرَنَهُ فَقَدْ ثَنَّاهُ، وَ مَنْ ثَنَّاهُ فَقَد جَزَّأَهُ، وَ مَنْ جَزَّأَهُ فَقَدْ جَهِلَهُ»؛
هر کس خدا را با صفاتی غیر از
ذات، توصیف کند. او را با چیزی قرین کرده و هر کس او را با چیزی قرین کند، او را دو تا دانسته، هر کس او را دو تا داند او را تجزیه و جزء جزء دانسته و هر کس او را مرکّب بداند نسبت به او
نادان است».
همچنین در
خطبه ۸۴، درباره خدای تعالی فرموده‌اند:
«وَ لاَ تَنالُهُ التَّجْزِئَةُ وَ التَّبْعِيضُ»؛
«تجزيه و تبعيض در او راه ندارد».
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تجزیه»، ص۲۱۵.
