تمیم بن معز فاطمی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَمیم بن مُعِزّ فاطمی (یا تمیم بن مَعَدّ) شاعر تونسی و امیرزاده
خاندان فاطمی در
سده چهارم میباشد.
پدرش، مَعَدّ ملقب به معزّ لِدین اللّه (
متوفی ۳۶۱)،
شعر میسروده و از او ارجوزهای در بحر رمل به نام ذات الدُرَر باقیمانده است.
تمیم در ۳۳۷ و به گفته محققان
دیوان او
در
شهر مهدیه
تونس به
دنیا آمد.
مرگ او را به اختلاف در ۳۶۸
یا ۳۷۴
و محققانِ دیوان وی در ۳۷۵ نوشتهاند.
این شاعر را نباید با تمیم بن معزّ، چهارمین
امیر زیری (
متوفی ۵۰۳) اشتباه کرد.
تمیم با آنکه
پسر بزرگ معزّ بود، به سبب
معاشرت با مخالفان پدرش، از ولیعهدی برکنار شد و برادر کوچکترش، عبداللّه،
ولیعهد شد.
چون عبداللّه در ۳۶۴ و پیش از مرگ
پدر درگذشت، با وجود تمایل مردم به انتخاب تمیم، برادر دیگر وی نزار ملقب به عزیز ولیعهد گردید.
تمیم به
حکم برادر
تسلیم شد و به
مدح او پرداخت.
او فردی
بخشنده و در عین حال
عیاش و اهل
لهو و لعب بود.
تمیم را نخستین شاعر بزرگ سرزمین
مصر و در
بلاغت و
فصاحت ، همانند
ابن معتز عباسی (
متوفی ۲۹۶) نمونه کامل این
فنون دانستهاند.
از او، با آنکه کمتر از ۴۰ سال عمر کرد، حدود ۰۰۰، ۵
بیت باقیمانده است. در دهه های نخستین سده پنجم، شعر او در
خراسان بزرگ رایج شد؛ احتمالاً داعیان فاطمی در انتشار شعر او در سرزمین های خاوری مؤثر بوده اند.
ثعالبی ۱۳۰ بیت و
باخرزی ۳۵ بیت از سروده های او را ذکر کردهاند.
دیوان تمیم مشتمل است بر
قصیده ،
غزل و
قطعه . او اشعاری در باره
زهد و
پارسایی و نیز اشعاری درباره
باده و
باده گساری سروده است.
مدحِ پدر و
نیاکان و برادران و افتخار به
تبار عَلَوی
و
مرثیه درباره
امام حسین علیهالسلام و
واقعه کربلا و تعبیرهای ظریف در وصف
معشوق و
رود نیل و بستانها
از مضامین و مشخصههای
شعر اوست.
قصیده شصت بیتی رائیة او
در ردِ قصیده
ابن معت ز ــ که وی در باره برتری
عباسیان بر
علویان سروده ــ آکنده از مضمون های
قرآنی و
حدیث است. تمیم کلمه
وصی را، که نمودار
تشیع است، بارها در باره
امام علی علیهالسلام به کار برده است.
در دیوان او، واژگان فارسی و فارسی تبار، مانند نیلوفر،
یاسمین،
بنفسج،
خرّم
و
نوروز فراوان دیده میشود که نشانه رواج این واژگان در شمال افریقاست.
دیوان تمیم با مقابله یازده نسخه
در ۱۳۷۶، در
قاهره چاپ شده است.
(۱) ابن ابّار، کتاب الحلة السیراء، چاپ حسین مؤنس، قاهره ۱۹۶۳ـ۱۹۶۴.
(۲) ابن تغری بردی، النجوم الزاهرة فی ملوک مصرو القاهرة، قاهره (۱۳۸۳/ ۱۹۶۳).
(۳) ابن جوزی،
المنتظم فی تاریخ الملوک و الامم، چاپ محمدعبدالقادرعطا و مصطفی عبدالقادرعطا، بیروت ۱۴۱۲/۱۹۹۲.
(۴) ابن خلّکان،
وفیات الاعیان، چاپ محمدمحیی الدین عبدالحمید، قاهره ۱۳۶۷/۱۹۴۸ـ۱۹۴۹.
(۵) علی بن حسن باخرزی، دمیة القصر و عصرة اهل العصر، چاپ عبدالفتاح محمدحلو، ج ۱، قاهره (۱۳۸۸/۱۹۶۸).
(۶) کارل بروکلمان، تاریخ الادب العربی، ج ۲، نقله الی العربیة عبدالحلیم نجار، قاهره ۱۹۶۸.
(۷) اسماعیل بغدادی، هدیة العارفین، ج ۲، در حاجی خلیفه، ج ۶.
(۸) تمیم بن معزّ فاطمی، دیوان، چاپ محمدحسن اعظمی و دیگران، قاهره ۱۳۷۶/۱۹۵۷، چاپ افست ۱۴۱۶/ ۱۹۹۵.
(۹) عبدالملک بن محمد ثعالبی، یتیمة الدهر، چاپ مفید محمد قمیحه، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
(۱۰) احمدحسن زیات، تاریخ الادب العربی، بیروت، چاپ افست شیراز ۱۳۷۳ش.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «تمیم بن معز فاطمی»، شماره۳۸۹۵.