• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

تخمه

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


تُخَمَه (جمع آن: تُخَم و تُخَمات)، سوءهضم یا سوء هاضمه می‌باشد.



اصل این واژه عربی، وُخَمَه از ریشه وخم است، که واژه‌های وَخیم و وَخامت نیز از آن مشتق شده است
[۱] ابن منظور، ذیل «وخم».
[۲] محمد بن یعقوب فیروزآبادی، ترتیب القاموس المحیط، ذیل «وخم»، چاپ طاهر احمد زاوی، بیروت ۱۳۹۹/ ۱۹۷۹.
(چه بسا گرسنگی بدتر از تخمه باشد).
[۳] محمد بن سعید بوصیری، قصیدة البرءة، ج۱، ص۶۰، در ثلاثیة البردة فی مدح رسول اللّه صلی اللّه علیه وسلم، چاپ عبدالناصر ابوهارون، دمشق ۱۹۹۵.
این واژه، با تلفظ تُخْمه نیز در شعر فارسی به ضرورت وزن به کار رفته است.
[۴] جلال الدین محمدبن محمد مولوی، ج۳، دفتر پنجم، ص۱۱۲،سطر ۱۷۴۷، کتاب مثنوی معنوی، چاپ رینولد آلن نیکلسون، تهران: انتشارات مولی، (بی تا).



واژه تخمه در ایران تا دوره معاصر به کار می‌رفته است،
[۵] علی اکبر دهخدا، مقالات دهخدا، ج۱، ص۱۳، چاپ محمد دبیر سیاقی، تهران ۱۳۶۲ـ۱۳۶۴ش.
[۶] احمد شاملو، کتاب کوچه، حرف ت، دفتر اول،ش۹۶۳، تهران ۱۳۷۹ش.
ولی اکنون از آن استفاده نمی‌شود. مترادف دانستن تخمه با هیضَة ( وبا )
[۷] حسین بن حسن جمال الدین انجو، فرهنگ جهانگیری، ج۱، ص۷۴۳، چاپ رحیم عفیفی، مشهد ۱۳۵۱ـ۱۳۵۴ش.
[۸] محمد حسین بن خلف برهان، برهان قاطع، ذیل واژه، چاپ محمد معین، تهران ۱۳۶۱ش.
و بَرَدَة (در واقع «ثقلِ سرد»، که ممکن است از عوارض وبا نیز باشد)
[۹] محمودبن عمر زمخشری، الفائق فی غریب الحدیث، ج۱، ص۱۰۲، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم و علی محمد بجاوی، (قاهره ۱۹۷۱).
[۱۰] محمد بن یعقوب فیروزآبادی، ترتیب القاموس المحیط، ذیل «برد»، چاپ طاهر احمد زاوی، بیروت ۱۳۹۹/ ۱۹۷۹.
[۱۱] عبدالرحمان بن ابی بکر سیوطی، المنهج السّوی و المنهل الرّوی فی الطّب النبوی، ج۱، ص۱۵۲، چاپ حسن محمد مقبولی اهدل، بیروت ۱۴۰۶/ ۱۹۸۶.
[۱۲] محمد اعلی بن علی تهانوی، موسوعة کشّاف اصطلاحات الفنون و العلوم، ذیل «البَرْدَة»، چاپ رفیق العجم و علی دحروج، بیروت ۱۹۹۶.
نیز نادرست و ناشی از خلط یکی از عوارض وبا (سوءهضم، شکمروش) با خود آن بیماری است. این واژه نه در قدیمترین پزشکینامه فارسی (سده چهارم)، هدایة المتعلمین فی الطب اخوینی بخاری، به کار رفته است (وی این بیماری را با عنوان «سوءالهضم» و «ناگواریدن طعام » وصف کرده است)
[۱۳] اخوینی بخاری، ج۱، ص۳۵۸،۳۶۵.
و نه در قدیمترین دارونامه فارسی، یعنی الابنیة عن حقائق الادویة موفق هروی (سده چهارم).


برخی مؤلفان علت‌های تخمه را چنین دانسته اند:
پُرخوری،
[۱۴] جلال الدین محمدبن محمد مولوی، ج۳، دفتر پنجم، ص۱۱۲،سطر ۱۷۴۷، کتاب مثنوی معنوی، چاپ رینولد آلن نیکلسون، تهران: انتشارات مولی، (بی تا).
بدی کیفیت غذا ، خوردن غذاهایی که به آن عادت ندارند، خوردن غذاهای سنگین و سفت، رعایت نکردن ترتیبِ خوردن (اول غذای لطیف و پس از آن غذای سفت)، ناتوانی معده در این‌که طعام را کاملاً «به گوهر خویش گرداند» (هضم کند)، آماس یا زخم معده ، آمیختن طعام‌های مختلف باهم، خوردن طعام «بادناک»، نوشیدن آب پس از طعام، کارهای سنگین جسمانی پس از طعام، گرمابه رفتن پیش یا پس از طعام، «به کار ناداشتن سببها و تحلیل کننده (ها) چون استفراغ »، سستی و خواب زیاد (ارخیگنس/ ارجنجانس؛ نیمه اول سده دوم میلادی).
[۱۵] محمد بن زکریا رازی، کتاب الحاوی فی الطب، ج۵، ص۳۳، حیدرآباد دکن ۱۳۷۴ـ۱۳۹۰/ ۱۹۵۵ـ۱۹۷۱.
[۱۶] اخوینی بخاری، ج۱، ص۳۵۸ـ۳۶۷.
[۱۷] حکیم میسری، دانشنامه در علم پزشکی، ج۱، ص۱۲۰، چاپ برات زنجانی، تهران ۱۳۶۶ش.
[۱۸] علی بن عباس مجوسی، کامل الصناعة الطبیّـة، ج۲، ص۳۴۹، بولاق ۱۲۹۴.
[۱۹] اسماعیل بن حسن جرجانی، کتاب الاغراض الطبیة و المباحث العلائیة، ج۱، ص۱۶۶، عکس نسخة مکتوب در سال ۷۸۹ هجری محفوظ در کتابخانة مرکزی دانشگاه تهران، تهران ۱۳۴۵ش.
[۲۰] ابراهیم بن عبدالرحمان ازرق، تسهیل المنافع فی الطب و الحکمة، ج۱، ص۱۳۲، بیروت: المکتبة الشعبیّة، (بی تا).
به نظر غیاث الدین علی حسینی اصفهانی (زنده در ۸۷۱) علت ناگوارده ماندن (هضم نشدن) طعام، نبودن «خَمْل» (پُرز) و درشتی ای است که باید در معده باشد تا «طعام درو آویزد و بماند تا آن دَم که کیلوس (= شیره معده که با طعام آمیخته شود) گردد».
[۲۱] غیاث الدین علی حسینی اصفهانی، دانش نامة جهان، ج۱، ص۳۴۹، چاپ سنگی بمبئی ۱۲۹۱.

به نوشته اخوینی بخاری ،
[۲۲] اخوینی بخاری، ج۱، ص۳۵۹.
بسته به گرم یا سرد بودن طعام، سوءهضم ممکن است همراه با تب ،
[۲۳] محمد بن زکریا رازی، کتاب الحاوی فی الطب، ج۱۴، ص۱۵۸، حیدرآباد دکن ۱۳۷۴ـ۱۳۹۰/ ۱۹۵۵ـ۱۹۷۱.
[۲۴] حکیم میسری، دانشنامه در علم پزشکی، ج۱، ص۲۳۹، چاپ برات زنجانی، تهران ۱۳۶۶ش.
آروغ ترش و باد معده باشد.
[۲۵] حکیم میسری، دانشنامه در علم پزشکی، ج۱، ص۲۴۳، چاپ برات زنجانی، تهران ۱۳۶۶ش.
تخمه را از علایم بروز هیضه
[۲۶] محمد بن زکریا رازی، تقاسیم العلل: کتاب التقسیم و التشجیر، ج۱، ص۲۲۴، تحقیق و ترجمة صبحی محمود حمامی، حلب ۱۴۱۲/ ۱۹۹۲.
[۲۷] اخوینی بخاری، ج۱، ص۳۸۷.
و از علت‌های دُبَیْلَه (دُمّل)
[۲۸] علی بن سهل طبری، فردوس الحکمة فی الطب، ج۱، ص۲۱۱، چاپ محمد زبیر صدیقی، برلین ۱۹۲۸.
و کری
[۲۹] حکیم میسری، ج۱، ص۸۵، ۸۷،دانشنامه در علم پزشکی، چاپ برات زنجانی، تهران ۱۳۶۶ش.
دانسته اند.


برای پیشگیری و علاج عموماً راه‌های مفصّل و مشترک ذکر کرده‌اند که مفصّلترین آن‌ها از اخوینی بخاری
[۳۰] اخوینی بخاری، ج۱، ص۳۶۰ـ۳۶۷.
است، از جمله: پرهیز از کارهای منجر به بیماری
[۳۱] محمد بن زکریا رازی، کتاب الحاوی فی الطب، ج۵، ص۳۳، حیدرآباد دکن ۱۳۷۴ـ۱۳۹۰/ ۱۹۵۵ـ۱۹۷۱.
[۳۲] علی بن عباس مجوسی، کامل الصناعة الطبیّـة، ج۲، ص۳۴۹، بولاق ۱۲۹۴.
[۳۳] محمد بن عمر فخر رازی، جامع العلوم، ج۱، ص۱۰۷، بمبئی ۱۳۲۳.
دفع طعام از معده با روش‌هایی چون قی کردن به وسیله آب گرم و سکنجبین یا آب گرم و عسل یا آب وِلَرم و گلاب ، و خوردن جَوارشنات (جمع جَوارِش/ جوارشْن، معرَّب گُوارش/ گوارشن) یعنی داروهایی که به گوارش کمک می‌کنند
[۳۴] محمد بن عمر فخر رازی، جامع العلوم، ج۱، ص۱۰۷، بمبئی ۱۳۲۳
[۳۵] علی بن عباس مجوسی، کامل الصناعة الطبیّـة، ج۲، ص۳۴۹، بولاق ۱۲۹۴.
[۳۶] محمدبن محمود شمس الدین آملی، نفائس الفنون فی عرایس العیون، ج۳، ص۱۵۳، ج ۳، چاپ ابوالحسن شعرانی، تهران ۱۳۷۹.
و در صورتیکه قی کردن میسر نباشد، خوردن جوارشنات مُسْهِله از قبیل جوارش شهریاران، جوارش سَفَرجَل (به)، جوارش کَمّون (زیره)، گوارش نانخواه، گوارش تُربُد، یا خوردن آب گرم با روغن بادام شیرین، و نیز به وسیله گرم کردن معده با پوشیدن جامه گرم یا با گذاشتن پارچه ای گرم بر شکم ، خوردن حَبّ تخَمه و مالیدن روغن قُسط بر شکم.
[۳۷] اخوینی بخاری، ج۱، ص۳۶۰.
[۳۸] حکیم میسری، دانشنامه در علم پزشکی، ج۱، ص۱۱۰، چاپ برات زنجانی، تهران ۱۳۶۶ش.
[۳۹] حکیم میسری، ج۱، ص۱۲۱ـ۱۲۲، ۱۳۵،دانشنامه در علم پزشکی، چاپ برات زنجانی، تهران ۱۳۶۶ش.
[۴۰] علی بن عباس مجوسی، کامل الصناعة الطبیّـة، ج۲، ص۳۴۹، بولاق ۱۲۹۴.
در یواقیت العلوم برای درمان تخمه ناشی از رطوبات، خوردن شونیز با عسل، و جوارش ریمِ (دُرْدِ) آهن توصیه شده است
[۴۱] یواقیت العلوم و دراری النجوم،ص۲۱۹ـ ۲۲۰، چاپ محمدتقی دانش پژوه، تهران ۱۳۴۵ش.
جمالی یزدی (متوفی ۵۸۰) خوردن سِپندان (خردل) خیسانده در شیر را برای پاک کردن تخمه تجویز کرده است.
[۴۲] مطهر بن محمد جمالی یزدی، فرّخ نامه: دائرة المعارف علوم و فنون و عقائد، ج۱، ص۱۶۵، چاپ ایرج افشار، تهران ۱۳۴۶ش.
دیگر راه‌های پیشگیری از تخمه یا درمان آن را چنین ذکر کرده اند: رعایت تقدم خوردنی‌های لطیفتر بر غیرلطیف
[۴۳] علی بن عباس مجوسی، کامل الصناعة الطبیّـة، ج۲، ص۳۴۹، بولاق ۱۲۹۴.
[۴۴] محمد بن عمر فخر رازی، جامع العلوم، ج۱، ص۱۰۷، بمبئی ۱۳۲۳.
و در صورت بروز بیماری در تابستان ، آب تنی در آب سرد برای کم کردن حرارت درون بدن و تقویت هضم .
[۴۵] علی بن عباس مجوسی، کامل الصناعة الطبیّـة، ج۲، ص۳۴۹، بولاق ۱۲۹۴.



تخمه در روایات نیز ذکر شده است، از جمله: روایتی منسوب به امام جعفر صادق علیه‌السلام : «کُلُّ داءٍ من التخمه ما خَلا الحُمّی» (تمام بیماری‌ها از تخمه است بجز تب).
[۴۶] علامه مجلسی، بحارالانوار، ج۶۳، ص۳۳۶.    
نیز مجلسی نقل کرده است که چون حارث بن مُغیره نزد امام صادق علیه‌السلام از تخمه شکایت کرد، امام فرمودند: «تَناوَلْ من هذا الرمّانِ الحُلْوِ، و کُلْهُ بشَحْمِهِ فانّه یدبَغُ المعدةَ دبغاً، و یشفیِ التخَمة» (از این انار شیرین تناول کن، و آن را با پیه (زرد رنگ درونش) بخور زیرا معده را دباغی و تخمه را درمان می‌کند).
[۴۷] علامه مجلسی، بحارالانوار، ج۶۳، ص۱۶۴.    
در کتاب طب الائمّه
[۴۸] ابن بسطام (حسین بن بسطام) و ابن بسطام (عبداللّه بن بسطام)، طب الائمّة، ج۱، ص۲۵۲، چاپ محسن عقیل، بیروت ۱۴۱۴/ ۱۹۹۴.
تألیف حسین بن بسطام نیسابوری و برادرش عبداللّه نیز نقل شده که شخصی نزد امام صادق علیه‌السلام از درد و تخمه شکایت کرد، ایشان توصیه فرمود: «تَغَدَّ أو تَعَشَّ، و لا تأکلْ فیما بینهما شیئاً فإن فیه فسادَ البدنِ» (چاشت یا شام بخور و چیزی بین این‌ها نخور که باعث فساد بدن می‌شود).
[۴۹] علامه مجلسی، بحارالانوار، ج۶۳، ص۳۴۲.    



(۱) ابن بسطام (حسین بن بسطام) و ابن بسطام (عبداللّه بن بسطام)، طب الائمّة، چاپ محسن عقیل، بیروت ۱۴۱۴/ ۱۹۹۴.
(۲) ابن منظور.
(۳) اخوینی بخاری.
(۴) ابراهیم بن عبدالرحمان ازرق، تسهیل المنافع فی الطب و الحکمة، بیروت: المکتبة الشعبیّة، (بی تا).
(۵) محمد حسین بن خلف برهان، برهان قاطع، چاپ محمد معین، تهران ۱۳۶۱ش.
(۶) محمد بن سعید بوصیری، قصیدة البرءة، در ثلاثیة البردة فی مدح رسول اللّه صلی اللّه علیه وسلم، چاپ عبدالناصر ابوهارون، دمشق ۱۹۹۵.
(۷) محمد اعلی بن علی تهانوی، موسوعة کشّاف اصطلاحات الفنون و العلوم، چاپ رفیق العجم و علی دحروج، بیروت ۱۹۹۶.
(۸) اسماعیل بن حسن جرجانی، کتاب الاغراض الطبیة و المباحث العلائیة، عکس نسخة مکتوب در سال ۷۸۹ هجری محفوظ در کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران، تهران ۱۳۴۵ش.
(۹) حسین بن حسن جمال الدین انجو، فرهنگ جهانگیری، چاپ رحیم عفیفی، مشهد ۱۳۵۱ـ۱۳۵۴ش.
(۱۰) مطهر بن محمد جمالی یزدی، فرّخ نامه: دائرة المعارف علوم و فنون و عقائد، چاپ ایرج افشار، تهران ۱۳۴۶ش.
(۱۱) غیاث الدین علی حسینی اصفهانی، دانش نامه جهان، چاپ سنگی بمبئی ۱۲۹۱.
(۱۲) حکیم میسری، دانشنامه در علم پزشکی، چاپ برات زنجانی، تهران ۱۳۶۶ش.
(۱۳) علی اکبر دهخدا، مقالات دهخدا، چاپ محمد دبیر سیاقی، تهران ۱۳۶۲ـ۱۳۶۴ش.
(۱۴) محمد بن زکریا رازی، تقاسیم العلل: کتاب التقسیم و التشجیر، تحقیق و ترجمه صبحی محمود حمامی، حلب ۱۴۱۲/ ۱۹۹۲.
(۱۵) محمد بن زکریا رازی، کتاب الحاوی فی الطب، حیدرآباد دکن ۱۳۷۴ـ۱۳۹۰/ ۱۹۵۵ـ۱۹۷۱.
(۱۶) محمودبن عمر زمخشری، الفائق فی غریب الحدیث، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم و علی محمد بجاوی، (قاهره ۱۹۷۱).
(۱۷) عبدالرحمان بن ابی بکر سیوطی، المنهج السّوی و المنهل الرّوی فی الطّب النبوی، چاپ حسن محمد مقبولی اهدل، بیروت ۱۴۰۶/ ۱۹۸۶.
(۱۸) احمد شاملو، کتاب کوچه، حرف ت، دفتر اول، تهران ۱۳۷۹ش.
(۱۹) محمدبن محمود شمس الدین آملی، نفائس الفنون فی عرایس العیون، ج ۳، چاپ ابوالحسن شعرانی، تهران ۱۳۷۹.
(۲۰) علی بن سهل طبری، فردوس الحکمة فی الطب، چاپ محمد زبیر صدیقی، برلین ۱۹۲۸.
(۲۱) محمد بن عمر فخر رازی، جامع العلوم، بمبئی ۱۳۲۳.
(۲۲) محمد بن یعقوب فیروزآبادی، ترتیب القاموس المحیط، چاپ طاهر احمد زاوی، بیروت ۱۳۹۹/ ۱۹۷۹.
(۲۳) علامه مجلسی، بحارالانوار.
(۲۴) علی بن عباس مجوسی، کامل الصناعة الطبیّـة، بولاق ۱۲۹۴.
(۲۵) جلال الدین محمدبن محمد مولوی، کتاب مثنوی معنوی، چاپ رینولد آلن نیکلسون، تهران: انتشارات مولی، (بی تا).
(۲۶) یواقیت العلوم و دراری النجوم، چاپ محمدتقی دانش پژوه، تهران ۱۳۴۵ش.

 
۱. ↑ ابن منظور، ذیل «وخم».
۲. ↑ محمد بن یعقوب فیروزآبادی، ترتیب القاموس المحیط، ذیل «وخم»، چاپ طاهر احمد زاوی، بیروت ۱۳۹۹/ ۱۹۷۹.
۳. ↑ محمد بن سعید بوصیری، قصیدة البرءة، ج۱، ص۶۰، در ثلاثیة البردة فی مدح رسول اللّه صلی اللّه علیه وسلم، چاپ عبدالناصر ابوهارون، دمشق ۱۹۹۵.
۴. ↑ جلال الدین محمدبن محمد مولوی، ج۳، دفتر پنجم، ص۱۱۲،سطر ۱۷۴۷، کتاب مثنوی معنوی، چاپ رینولد آلن نیکلسون، تهران: انتشارات مولی، (بی تا).
۵. ↑ علی اکبر دهخدا، مقالات دهخدا، ج۱، ص۱۳، چاپ محمد دبیر سیاقی، تهران ۱۳۶۲ـ۱۳۶۴ش.
۶. ↑ احمد شاملو، کتاب کوچه، حرف ت، دفتر اول،ش۹۶۳، تهران ۱۳۷۹ش.
۷. ↑ حسین بن حسن جمال الدین انجو، فرهنگ جهانگیری، ج۱، ص۷۴۳، چاپ رحیم عفیفی، مشهد ۱۳۵۱ـ۱۳۵۴ش.
۸. ↑ محمد حسین بن خلف برهان، برهان قاطع، ذیل واژه، چاپ محمد معین، تهران ۱۳۶۱ش.
۹. ↑ محمودبن عمر زمخشری، الفائق فی غریب الحدیث، ج۱، ص۱۰۲، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم و علی محمد بجاوی، (قاهره ۱۹۷۱).
۱۰. ↑ محمد بن یعقوب فیروزآبادی، ترتیب القاموس المحیط، ذیل «برد»، چاپ طاهر احمد زاوی، بیروت ۱۳۹۹/ ۱۹۷۹.
۱۱. ↑ عبدالرحمان بن ابی بکر سیوطی، المنهج السّوی و المنهل الرّوی فی الطّب النبوی، ج۱، ص۱۵۲، چاپ حسن محمد مقبولی اهدل، بیروت ۱۴۰۶/ ۱۹۸۶.
۱۲. ↑ محمد اعلی بن علی تهانوی، موسوعة کشّاف اصطلاحات الفنون و العلوم، ذیل «البَرْدَة»، چاپ رفیق العجم و علی دحروج، بیروت ۱۹۹۶.
۱۳. ↑ اخوینی بخاری، ج۱، ص۳۵۸،۳۶۵.
۱۴. ↑ جلال الدین محمدبن محمد مولوی، ج۳، دفتر پنجم، ص۱۱۲،سطر ۱۷۴۷، کتاب مثنوی معنوی، چاپ رینولد آلن نیکلسون، تهران: انتشارات مولی، (بی تا).
۱۵. ↑ محمد بن زکریا رازی، کتاب الحاوی فی الطب، ج۵، ص۳۳، حیدرآباد دکن ۱۳۷۴ـ۱۳۹۰/ ۱۹۵۵ـ۱۹۷۱.
۱۶. ↑ اخوینی بخاری، ج۱، ص۳۵۸ـ۳۶۷.
۱۷. ↑ حکیم میسری، دانشنامه در علم پزشکی، ج۱، ص۱۲۰، چاپ برات زنجانی، تهران ۱۳۶۶ش.
۱۸. ↑ علی بن عباس مجوسی، کامل الصناعة الطبیّـة، ج۲، ص۳۴۹، بولاق ۱۲۹۴.
۱۹. ↑ اسماعیل بن حسن جرجانی، کتاب الاغراض الطبیة و المباحث العلائیة، ج۱، ص۱۶۶، عکس نسخة مکتوب در سال ۷۸۹ هجری محفوظ در کتابخانة مرکزی دانشگاه تهران، تهران ۱۳۴۵ش.
۲۰. ↑ ابراهیم بن عبدالرحمان ازرق، تسهیل المنافع فی الطب و الحکمة، ج۱، ص۱۳۲، بیروت: المکتبة الشعبیّة، (بی تا).
۲۱. ↑ غیاث الدین علی حسینی اصفهانی، دانش نامة جهان، ج۱، ص۳۴۹، چاپ سنگی بمبئی ۱۲۹۱.
۲۲. ↑ اخوینی بخاری، ج۱، ص۳۵۹.
۲۳. ↑ محمد بن زکریا رازی، کتاب الحاوی فی الطب، ج۱۴، ص۱۵۸، حیدرآباد دکن ۱۳۷۴ـ۱۳۹۰/ ۱۹۵۵ـ۱۹۷۱.
۲۴. ↑ حکیم میسری، دانشنامه در علم پزشکی، ج۱، ص۲۳۹، چاپ برات زنجانی، تهران ۱۳۶۶ش.
۲۵. ↑ حکیم میسری، دانشنامه در علم پزشکی، ج۱، ص۲۴۳، چاپ برات زنجانی، تهران ۱۳۶۶ش.
۲۶. ↑ محمد بن زکریا رازی، تقاسیم العلل: کتاب التقسیم و التشجیر، ج۱، ص۲۲۴، تحقیق و ترجمة صبحی محمود حمامی، حلب ۱۴۱۲/ ۱۹۹۲.
۲۷. ↑ اخوینی بخاری، ج۱، ص۳۸۷.
۲۸. ↑ علی بن سهل طبری، فردوس الحکمة فی الطب، ج۱، ص۲۱۱، چاپ محمد زبیر صدیقی، برلین ۱۹۲۸.
۲۹. ↑ حکیم میسری، ج۱، ص۸۵، ۸۷،دانشنامه در علم پزشکی، چاپ برات زنجانی، تهران ۱۳۶۶ش.
۳۰. ↑ اخوینی بخاری، ج۱، ص۳۶۰ـ۳۶۷.
۳۱. ↑ محمد بن زکریا رازی، کتاب الحاوی فی الطب، ج۵، ص۳۳، حیدرآباد دکن ۱۳۷۴ـ۱۳۹۰/ ۱۹۵۵ـ۱۹۷۱.
۳۲. ↑ علی بن عباس مجوسی، کامل الصناعة الطبیّـة، ج۲، ص۳۴۹، بولاق ۱۲۹۴.
۳۳. ↑ محمد بن عمر فخر رازی، جامع العلوم، ج۱، ص۱۰۷، بمبئی ۱۳۲۳.
۳۴. ↑ محمد بن عمر فخر رازی، جامع العلوم، ج۱، ص۱۰۷، بمبئی ۱۳۲۳
۳۵. ↑ علی بن عباس مجوسی، کامل الصناعة الطبیّـة، ج۲، ص۳۴۹، بولاق ۱۲۹۴.
۳۶. ↑ محمدبن محمود شمس الدین آملی، نفائس الفنون فی عرایس العیون، ج۳، ص۱۵۳، ج ۳، چاپ ابوالحسن شعرانی، تهران ۱۳۷۹.
۳۷. ↑ اخوینی بخاری، ج۱، ص۳۶۰.
۳۸. ↑ حکیم میسری، دانشنامه در علم پزشکی، ج۱، ص۱۱۰، چاپ برات زنجانی، تهران ۱۳۶۶ش.
۳۹. ↑ حکیم میسری، ج۱، ص۱۲۱ـ۱۲۲، ۱۳۵،دانشنامه در علم پزشکی، چاپ برات زنجانی، تهران ۱۳۶۶ش.
۴۰. ↑ علی بن عباس مجوسی، کامل الصناعة الطبیّـة، ج۲، ص۳۴۹، بولاق ۱۲۹۴.
۴۱. ↑ یواقیت العلوم و دراری النجوم،ص۲۱۹ـ ۲۲۰، چاپ محمدتقی دانش پژوه، تهران ۱۳۴۵ش.
۴۲. ↑ مطهر بن محمد جمالی یزدی، فرّخ نامه: دائرة المعارف علوم و فنون و عقائد، ج۱، ص۱۶۵، چاپ ایرج افشار، تهران ۱۳۴۶ش.
۴۳. ↑ علی بن عباس مجوسی، کامل الصناعة الطبیّـة، ج۲، ص۳۴۹، بولاق ۱۲۹۴.
۴۴. ↑ محمد بن عمر فخر رازی، جامع العلوم، ج۱، ص۱۰۷، بمبئی ۱۳۲۳.
۴۵. ↑ علی بن عباس مجوسی، کامل الصناعة الطبیّـة، ج۲، ص۳۴۹، بولاق ۱۲۹۴.
۴۶. ↑ علامه مجلسی، بحارالانوار، ج۶۳، ص۳۳۶.    
۴۷. ↑ علامه مجلسی، بحارالانوار، ج۶۳، ص۱۶۴.    
۴۸. ↑ ابن بسطام (حسین بن بسطام) و ابن بسطام (عبداللّه بن بسطام)، طب الائمّة، ج۱، ص۲۵۲، چاپ محسن عقیل، بیروت ۱۴۱۴/ ۱۹۹۴.
۴۹. ↑ علامه مجلسی، بحارالانوار، ج۶۳، ص۳۴۲.    


دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «تخمه»، شماره۳۳۷۶.    


رده‌های این صفحه : طب سنتی
جعبه ابزار