تاثیر پذیری قرآن از عهدین
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
"عهد"
در لغت به معنای میثاق
یا
وصیت آمده است و می توان معنای این ماده را به‌طور کلی تعهدی خاص
در برابر دیگران دانست.
در اصطلاح دینی منظور از "عهدین" دو عهد عتیق و جدید است که
کتاب مقدس مسیحیان می‌باشد؛ و مسیحیان این نام را بر کتاب خود و کتاب یهودیان نهادند. پس یهودیان کتاب آسمانی خود را عهد عتیق نمی‌گویند، بلکه این فقط نظر مسیحیان است که به هر دو عهد اعتقاد دارند، بر خلاف یهودیان که فقط کتاب خودشان را قبول داشته و آن را "تنخ" می‌نامند.
در اعتقاد مسیحیان "عهدین" دو پیمانی است که خداوند با انسان بست: یکی پیمان کهن قبل از
حضرت عیسای مسیح که با حضرت
ابراهیم (ع) و قوم
اسرائیل بست، و دیگری پیمانی است که توسط حضرت عیسی (ع) با انسان‌ها بسته شد.
بخش نخست عهدین که کتاب دینی یهودیان است و از سوی مسیحیان، عهد عتیق نامیده شده، مجموعاً ۳۹ کتاب
در اعتقاد "
پروتستان ها" و ۴۶ کتاب
در اعتقاد "
کاتولیک ها" است..
و بخش دوم کتاب مقدس را که عهد جدید تشکیل می‌دهد،
در مجموع ۲۷ کتاب است (اناجیل چهارگانه، اعمال رسولان، رسائل رسولان و مکاشفه).
محتوای کتاب مقدس شامل مباحثی چون
تاریخ آفرینش ،
تاریخ پیامبران ،
احکام ، اعداد و آمار، نامه‌ها و آثار رسولان، اخلاق، شعر و رمان،
سیره‌ی انبیاء و... می‌باشد.
قرآن در آیات بسیاری، خود را کاملاً وحیانی معرفی کرده به‌طوری که، لفظ و محتوا، ظاهر و باطن
قرآن از جانب خداوند بوده و پیامبر اسلام جز وحی الهی سخن به زبان نیاورده است:
«وَ مَایَنْطِقُ عَنِ‌الْهَوَی إِنْ هُوَ إِلاَّ وَحْیٌ یُوحی»
«و هرگز از روی هوای نفس سخن نمی‌گوید. آنچه می‌گوید، چیزی جز
وحی که بر او نازل شده، نیست!»
بهترین دلیل وحیانی بودن
قرآن و نزول آن از طرف خداوند، جنبه‌های
اعجاز قرآن است؛ جنبه‌های ادبی، تشریعی و علمی
قرآن با نساب فوق‌العاده‌ی بالا و خارج از توان بشری، جای هیچ شکی را نسبت به اعجاز
قرآن باقی نگذاشته و هر قاضی منصفی را بر اعتراف به وحیانی بودن
قرآن مجبور می‌کند.
اما غیر منصفان و کسانی که با غرض و هدف قبلی وارد مباحث
قرآنی شده‌اند،
در برابر این عظمت و بزرگی
قرآن چون راهی نیافته‌اند، شبهاتی را مطرح کرده‌اند؛ از جمله، شبهه‌ی تاثیرپذیری
قرآن از عهدین
که
در ذیل به تبیین و نقد این شبهه می‌پردازیم.
تعدادی از مستشرقین (اسلام شناسان غیر مسلمان) مغرب زمین سعی دارند، با ساختن مصادری غیر وحیانی و الاهی ثابت کنند که کتاب مقدس مسلمانان ساخته و پرداخته حضرت
محمّد (ص) است؛ لذا از جنبه‌های مختلف، مصادری احتمالی برای
قرآن مطرح کرده‌اند.
برخی از شرق‌پژوهان شبهه‌ی استفاده‌ی حضرت محمّد (ص) از متون مقدس، آیین حنفاء، هندیان، زرتشتیان و... را مطرح نموده‌اند.
و جمع زیادی از مستشرقان که مجموعه‌ی معارف
قرآن را برتر از اندیشه‌ی بشری دیده و مشاهده کرده‌اند، به این‌که اندیشه‌های بلند، جامع و حکیمانه‌ی
موجود در آیات
قرآن، جز از
مبدأ عالم از راه دیگر قابل وصول نیست، برای فرار از اعتراف به نزول وحی بر پیامبر اسلام، احتمال اقتباس این معارف را از تورات، انجیل و دیگر کتاب‌های آسمانی پیشین مطرح نموده و بر این احتمال اصرار ورزیده‌اند. آنان جهت اثبات ادعای خود، به جستجوی قرائن و شواهد پرداخته، تا
در نتیجه ثابت کنند که
قرآن ساخته و پرداخته حضرت محمّد (ص) بوده و وحی الهی نیست.
از جمله افرادی که
در این زمینه نظریه‌پردازی نموده‌اند، می‌توان به "کارل بروکلمان"،
"ایگناس گلدزیهر"
و "ویلیام مونتگمری وات"
اشاره کرد.
این گروه از مستشرقان اصل ادعایشان بر اقتباس
قرآن از عهدین به دلیل شباهتی است که میان
قرآن و عهدین
وجود دارد. برای نمونه به باور برخی مستشرقین حضرت محمد –صلی‌الله علیه و آله-
در تألیف قصص
قرآنی از یهودیت به ویژه "
تورات " کمک گرفته است.
"بروکلمان" می‌نویسد:
در مکه پیامبر با گروه‌هایی از مسیحیان روابط داشته که از تورات و انجیل آشنائی خوبی داشتند.
همچنین
در جائی دیگر می‌نویسد: پیامبر فکر خطاء و گناه حضرت آدم را از تورات اقتباس کرد. و نیز می‌گوید: اعتقادات "محمّد" درباره‌ی روز قیامت، به مصادر یهودی برمی گردد.
یک. از جمله دلائل مستشرقان برای اثبات نظریه‌ی اقتباس، شباهت میان کتب آسمانی است. خود
قرآن و مسلمانان نیز معترف هستند که
قرآن و کتب آسمانی دیگر، با هم شباهت دارند. با توجه به این بیان، سه وجه کلی
در علل این شباهت، می توان مطرح نمود:
۱. چون منشأ آن‌ها واحد است، پس مطالبشان نیز شبیه به هم می‌باشد؛ ۲. به دلیل اقتباس یکی از دیگری، به هم شباهت دارند؛ ۳. به طور تصادفی و بدون دلیل عقلی شباهت پیدا کرده‌اند.
احتمال سوم مردود است، چون مطالب مطرح شده
در قرآن عقلاً امکان ندارد که از ذهن بشری سرچشمه گرفته باشد.
و احتمال دوم نیز مردود است چون،
در اقتباس سه رکن
وجود دارد که از خود عملیات اقتباس برمی‌آید: اقتباس کننده (فرع)، اقتباس شونده (اصل) و ماده‌ی اقتباس.
در اقتباس، فرع منبعی جز اصل ندارد و از این جهت می‌توان فرع را اسیر اصل دانست؛ زیرا فرع راهی به منبع اصلی، به جز اقتباس از اصل که
در بحث ما
وحی الهی است، ندارد؛ حال اگر چیزی
در فرع بیاید که صحیح‌تر از اصل بوده و اشکالات آن را بر طرف کرده، این نشان دهنده‌ی عدم اقتباس است.
قرآن کریم معارف بسیار والایی را داراست که نه
در کتب قبل از آن آمده و نه از ذهن بشری برمی‌آید.
در مورد اقتباس، شبهه‌ی اخذ
قصص قرآنی از تورات است؛ اگر
قرآن داستانهای خود را از تورات گرفته، باید
در زمینه‌ی قصص، از تورات ضعیف‌تر یا برابر باشد؛
از جمله:
الف. توهم کُشتی با
خدادر تورات مقام خدا تا آن‌جا پایین آمده که وارد خیمه‌ی
یعقوب پیامبر شده و از سر شب تا
صبح با او کشتی می‌گیرد و آن قدر ناتوان است که مرتب
در برابر یعقوب می‌بازد و به زمین می‌خورد.
ب. توهم زنای
لوط با دختران خود:
یکی دیگر از خرافات تورات، داستان زنای حضرت لوط
در حال مستی با دختران خودش است.
در صورتی که حضرت لوط از پیامبران بزرگ الهی است و پیامبران از عصمت برخوردارند، اما تورات محرّف به حضرت لوط نسبت
زنا با دختر خود
در حال مستی می‌دهد.
برخلاف تورات و
انجیل ،
قرآن پیامبران خدا را از
گناه مبرا می‌داند و برای آنان مقام
عصمت قائل است. خداوند
در قرآن امر می‌کند که از رسول خدا
اطاعت کنیم، این نشان دهنده‌ی عصمت پیامبر است
«أَطِیعُوا اللَّهَ وَ أَطِیعُوا الرَّسُول...»
«اطاعت کنید خدا را! و اطاعت کنید پیامبر خدا را...»
پس با کمک آیات
قرآن کریم که برتری
قرآن نسبت به تورات و انجیل محرّف، به خوبی روشن شده، معلوم است که از سه احتمال گذشته تنها احتمال اول صحیح بوده و ما مسلمانان اعتقاد داریم که شرائع الاهی از منشأ واحد الاهی سرچشمه گرفته‌اند و هدف نهایی آن‌ها یکی است؛
چنانچه
قرآن کریم می‌فرماید: «شَرَعَ لَکُم مِّنَ‌الدِّینِ مَا وَصّیَ بِهِ نُوحًا وَ الَّذِی أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ وَ مَاوَصَّیْنَا بِهِ إِبْرَاهِیمَ وَ مُوسیَ وَ عِیسیَ أَنْ‌أَقِیمُواْ الدِّینَ وَ لَاتَتَفَرَّقُواْ فِیهِ...»
«آیینی را برای شما تشریع کرد که به
نوح توصیه کرده بود و آنچه را بر تو وحی فرستادیم و به ابراهیم و موسی و عیسی سفارش کردیم این بود که: دین رابرپا دارید و
در آن تفرقه ایجاد نکنید!...»
دو. دلیل دیگر مستشرقان بر تأثیرپذیری
قرآن از عهدین، دیدارهای پیامبر با برخی مسیحیان و یهودیان از جمله، "
بحیرای راهب " و "
ورقة بن نوفل " است؛ که
در این زمینه تذکر چند نکته لازم است:
۱. تمام تلاش این مستشرقان تنها به دو دیدار محدود می‌شود؛ دیدار با بحیرای راهب و ورقة بن نوفل، که دیدار با "بحیرا"
در سن ۹ یا ۱۲ سالگی گزارش شده که امکان انتقال این همه معارف
در زمانی کوتاه، به کودکی حداکثر ۱۲ ساله امکان ندارد؛ و دیدار با "ورقه" تنها یک دفعه نقل شده که بعد از
بعثت بوده؛ بنابراین ورقه نقشی
در پیامبری حضرت محمد (ص) ندارد.
۲.
در هیچ‌یک از این دیدارها پیامبر تنها نبوده است.
۳. چرا کسانی که پیامبری را به حضرت محمد(ص) آموختند، خود ادعای نبوت نکردند، تا خودشان به جایگاهی برسند؟
۴. اگر چنین ملاقات‌های علمی و مهمی
وجود داشته، چرا دشمنان
اسلام در صدر اسلام آن را مطرح نکردند؟
و چندین علامت سوال دیگر که
در زمینه‌ی این ادعای ساختگی
وجود دارد.
(۱) ابن‌منظور، محمدبن‌مکرم، لسان العرب، بیروت، دار صادر، ۱۴۱۴ق، چاپ سوم.
(۲) فراهیدی، خلیل‌بن‌احمد، کتاب العین، قم، هجرت، ۱۴۱۰ق، چاپ دوم، ج۱، ص۱۰۲.
(۳) مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات
القرآن الکریم، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۶۰ش.
(۴) توفیقی، حسین، آشنایی با ادیان بزرگ، تهران، سمت، ۱۳۸۵ش، چاپ هشتم، ص۹۷.
(۵) توفیقی، حسین، آشنایی با ادیان بزرگ، تهران، سمت، ۱۳۸۵ش، چاپ هشتم، ص۱۵۹.
(۶) زنجانی، مسعود، مقاله‌ی کتاب مقدس چیست؟.
(۷) معرفت، محمدهادی، التمهید فی علوم
القرآن، قم، موسسه فرهنگی تمهید، ۱۳۸۶ش، چاپ اول.
(۸) اعظم‌شاهد، رئیس، اعجاز
قرآن از دیدگاه مستشرقان، قم، مرکز جهانی علوم اسلامی، ۱۳۸۶ش، چاپ اول، ص۱۴۵.
(۹) زمانی، محمدحسین، شرق‌شناسی و اسلام‌شناسی غربیان، قم، بوستان کتاب، ۱۳۸۵ش، چاپ اول.
(۱۰) زمانی، محمدحسین، مستشرقان و
قرآن، قم، بوستان کتاب، ۱۳۸۵ش، چاپ اول.
(۱۱) بروکلمان، کارل، تاریخ الشعوب الاسلامیه، ترجمه: نبیه امین و منیر بعلبکی، بیروت، ۱۹۸۴م.
(۱۲) گلدزیهر، اگناس، العقیده و الشریعه فی الاسلام، مترجم: یوسف موسی، مصر، دارالحدیثه، چاپ دوم، ص۲۰.
(۱۳) المطعنی، عبدالعظیم، الاسلام فی مواجهة الاستشراق العالمی، المنصوره، دارالوفاء، چاپ دوم، ۱۹۹۲م.
(۱۴) تورات، سفر پیدایش.
(۱۵) طباطبایی (علامه)، سیدمحمدحسین، المیزان فی تفسیرالقرآن، قم، جامعه‌ی مدرسین حوزه علمیه قم، ۱۴۱۷ق، چاپ پنجم،.
(۱۶)
قرآن کریم؛
تاثیرناپذیری قرآن از عهدین
