«بيت» در لغت به معناى خانه و «حمد» به معناى ستایش و ثنا است. اين واژه در بعضى از روایات، به كاررفته و به عنوان جايگاهى مربوط به حضرت مهدى (عجّل‌اللّه‌تعالى‌فرجه‌الشريف) معرفى شده است.
مفضل گويد: شنيدم امام صادق (علیه‌السّلام) فرمود: همانا براى صاحب اين امر، خانه‌اى است كه بدان بيت الحمد مى‌گويند. در آن، چراغى هست كه از هنگام ولادت روشنى مى‌بخشد و تا روزى كه با شمشیرقیام مى‌كند، خاموش نخواهد شد. («انّ لصاحب هذا الامر بيتا يقال له بيت الحمد فيه سراج يزهر منذ ولد الى يوم يقوم بالسّيف لايطفأ»
) جايگاه اين خانه و چگونگى روشنايى آن، به روشنى بيان نشده است؛ ولى احتمال مى‌رود مقصود، معنايى كنايى باشد يعنى با ولادت آخرين حجّت الهی، چراغهدایت بشر با فروغى هرچه بيشتر، به پرتوافشانى پرداخته و زمین را از نور وجود خود آكنده ساخته است. اين روايت با همين مضمون از امام باقر (علیه‌السّلام) نيز نقل شده است.
