بُرهَه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بُرهَه (به ضم باء و فتح هاء) یا
بُرَه، یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای زمان طولانی است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در مواردی از این واژه استفاده نموده است.
بُرهَه (بر وزن غُرفه) یا بُرَه به معنای مقداری از زمان طویل و طولانی آمده است.
چنان‌که در لغت آمده است: «
اَلبُرهَة: قِطعَة مِن الزَّمان طَویلَة.»
موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (علیه‌السلام) درباره ذکر
خدا فرموده است:
«وَ ما بَرِحَ لله ـ عَزَّتْ آلاؤهُ ـ في الْبُرْهَةِ بَعْدَ الْبُرْهَةِ ... عِبادٌ ناجاهُمْ فى فِكْرِهِمْ، وَ كَلَّمَهُمْ في ذاتِ عُقولِهِمْ.» «پیوسته بوده است برای خدا در هر زمانی بعد از زمانی بندگانی که خدا با آن‌ها در ضمیرشان مناجات کرده و در
عقلشان سخن گفته است.»
این کلمه فقط دو بار در «نهج البلاغه» دیده می‌شود.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بُرهه»، ص۱۳۱.
