بَوَّأ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَوَّا: (وَ اِذْ بَوَّاْنَا لِاِبْراهیمَ)«بَوَّا» در اصل از مادّه
«بواء» به معنای مساوات اجزای یک مکان و مسطح بودن آن است، سپس به هر گونه آماده ساختن مکان اطلاق شده است.
(وَإِذْ بَوَّأْنَا لِإِبْرَاهِيمَ مَكَانَ الْبَيْتِ أَن لَّا تُشْرِكْ بِي شَيْئًا وَطَهِّرْ بَيْتِيَ لِلطَّائِفِينَ وَالْقَائِمِينَ وَالرُّكَّعِ السُّجُودِ) (به خاطر بیاور زمانی را که محل
خانه کعبه را برای
ابراهیم آماده ساختیم تا آن را بنا کند؛ و به او گفتیم: چیزی را همتای من قرار مده؛ و خانه‌ام را برای طواف‌کنندگان و قیام‌کنندگان و رکوع‌کنندگان سجده‌گزار از آلودگی بت‌ها و از هر گونه آلودگی پاک ساز.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: بوء له مکانا کذا معنایش این است که برای او فلان مکان را مهیا کرد، تا مرجع و بازگشت گاه او باشد و همواره بدانجا برگردد. و اینکه
خدای تعالی مکان بیت را برای ابراهیم (علیه‌السّلام) تبوئه قرار داد معنایش این است که آن را مرجع برای
عبادت قرار داد، تا عبادت کنندگان آنجا را خانه عبادت خود قرار دهند. و این که خانه را هم به خود نسبت داد، و فرمود:
وَ طَهِّرْ بَیْتِیَ پاک کن خانه‌ام را اشاره به همین قرار داد دارد.
و بدون تردید این
قرارداد عبارت بوده از
وحی به ابراهیم که تو این مکان را مکان و مرجع برای عبادتم بکن. پس معنای
(بَوَّاْنا لِاِبْراهِیمَ مَکانَ الْبَیْتِ) این است که: ما وحی کردیم به ابراهیم که برای عبادتم قصد این مکان کن؛ به
عبارتی دیگر مرا در این مکان عبادت کن.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «بَوَّا»، ص۱۰۹-۱۰۸.
