بَضَّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَضَّ (به فتح باء) یا
بضوض به معنای
سیلان آب به تدریج است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص بی‌وفایی
دنیا و
مردن همراه با پوسیده شدن
بدن از این واژه استفاده نموده است.
بَضَّ (به فتح باء) یا
بضوض به معنای
سیلان آب به تدریج آمده است.
چنان‌که گفته می‌شود: «
بَضَّ الماءُ سالَ قَليلاً قَليلاً.»
«
بَضاضَة وَ بَضوضَة»: به معنای نازک شدن پوست توام با چاقی.
«
بَضَّ الرَّجُلُ: کانَ رَقیق الجِلد ناعِمََا فی سَمن.»
مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (علیه‌السلام) در رابطه با موعظه و بی‌وفایی دنیا فرموده است:
«فَهَل یَنتَظِرُ أَهلُ بَضاضَةِ الشّبابِ إِلّا حواَنی الهَرَمِ.» «آیا اهل شادابی
جوانی، جز وقت‌های پیری را انتظار دارد.»
همچنین در رابطه با مردن و پوسیدن می‌فرماید:
«وَ قَدْ غودِرَ فی مَحَلَّهِ الْأَمْواتِ .... وَ صارَتِ الْأَجْسادُ شَحِبَهً بَعْدَ بَضَّتِها وَ الْعِظامُ نَخِرَهً بَعْدَ قُوَّتِها.» «بدن‌ها بعد از طراوت و پرگوشت شدن هلاک گردیدند، و
استخوان‌ها بعد از نیرومندی پوسیده شدند.»
این لفظ فقط دوبار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَض»، ص۱۴۰.
