• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

بَذَخ (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





بَذَخ (به فتح الف و ذال) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای دراز شدن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص توصیف زمین، از این واژه استفاده نموده است.



بَذَخ (به فتح الف و ذال، بر وزن شرف) به معنای دراز شدن آمده است.
چنان‌که گفته می‌شود:
«بَذَخَ الجَبل بَذخا: طالَ.»
اسم فاعل این واژه باذخ و جمع آن «بُذّخ» (بضّم اوّل و تشدید دوم) است.


موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:

۲.۱ - الْبُذَّخِ - خطبه ۹۰ (زمین)

امام (علیه‌السلام) درباره زمین فرموده‌اند:
«وَ حَمْلِ شَواهِقِ الْجِبالِ الشّمّخ الْبُذَّخِ عَلَى أَكْتافِها.»
یعنی «سوار شدن کوه‌های شامخ و بلند بر کتف‌های زمین.»


این لفظ یک‌بار در نهج البلاغه آمده است.


۱. طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۲، ص۴۲۹.    
۲. شرتونی، سعید، أقرب الموارد فی فصح العربیة و الشوارد، ج۱، ص۲۳۵.    
۳. ابن معصوم مدنی، الطّراز الأوّل، ج۵، ص۱۰۳.    
۴. سید رضی، محمد، نهج البلاغه ت الحسون، ص۱۹۸، خطبه ۹۰.    
۵. عبده، محمد، نهج البلاغه - ط مطبعه الاستقامه، ص۱۷۳، خطبه ۸۹.    
۶. صالح، صبح، نهج البلاغه، ص۱۳۲، خطبه ۹۱.    
۷. مکارم شیرازی، ناصر، نهج البلاغه با ترجمه فارسی روان، ص۱۹۰، خطبه ۹۱.    
۸. بحرانی، ابن میثم، ترجمه شرح نهج البلاغه، ج۲، ص۷۶۶.    
۹. بحرانی، ابن میثم، ترجمه شرح نهج البلاغه، ج۲، ص۷۸۰.    
۱۰. مکارم شیرازی، ناصر، پیام امام امیرالمؤمنین، ج۴، ص۱۴۵.    
۱۱. هاشمی خویی، حبیب الله، منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه، ج۷، ص۳.    
۱۲. ابن ابی الحدید، عبدالحمید، شرح نهج البلاغه، ج۶، ص۴۴۶.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بذخ»، ص۱۲۲.    






جعبه ابزار