بهمن‌علی لنجانی اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بهمن‌علی لنجانی اصفهانی، از عرفاء و علماء اواخر دوره قاجاریه در اصفهان بوده است.
ملاّ علی لنجانی اصفهانی متخلّص به «بهمن» و ملقّب به «بهمن‌علی»، از عرفاء و علماء اواخر دوره
قاجاریه در
اصفهان بوده است.
در جوانی برای تحصیل به
عتبات عالیات رفته و در
نجف اشرف به
اجتهاد نائل شد و سپس به سیاحت پرداخت و به شیراز رسید و به «رحمت علیشاه» دست ارادت داد. پس از وفات او به «
محمّدکاظم سعادت علیشاه اصفهانی» پیوسته و به «بهمن علی» ملقّب شد. این
شعر از اوست:
"گر ساکن میخانه و گر سوی کنشتیم ••• ما دامن معشوق خود از دست نهشتیم"
"در کعبه و بتخانه و در دیر و کلیسا ••• جز یار ندیدیم به هر جای که گشتیم"
"ما طالب اوییم که اندر تک و پوئیم••• گر قاعد بحریم و اگر سائر دشتیم".
پس از مهاجرت «سعادت علیشاه» جهت تعلیم فرزندانش همراه او راهی
تهران شد. و پس از وفات مراد و شیخ خود، با
سلطان محمّد گنابادی تجدید عهد کرد و در زاویه
حضرت عبدالعظیم در شهرری معتکف گردید و در
ماه صفر ۱۳۰۹ق وفات نمود و جنب مزار شیخ خود «سعادت علیشاه» مدفون شد.
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۴، ص۶۰۳.
