• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

بهجة (لغات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





بهجة: (حَدآئِقَ ذاتَ بَهْجَةٍ)
«بهجة» (بر وزن لهجه) به معنای زیبایی رنگ و حسن ظاهر است که بینندگان را غرق سرور می‌کند.



(أَمَّنْ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَأَنزَلَ لَكُم مِّنَ السَّمَاءِ مَاء فَأَنبَتْنَا بِهِ حَدَائِقَ ذَاتَ بَهْجَةٍ مَّا كَانَ لَكُمْ أَن تُنبِتُوا شَجَرَهَا أَإِلَهٌ مَّعَ اللَّهِ بَلْ هُمْ قَوْمٌ يَعْدِلُونَ) (آیا بت‌هایی که معبود شما هستند بهترند یا کسی که آسمان‌ها و زمین را آفریده؟! و برای شما از آسمان، آبی فرستاد که با آن، باغ‌هایی زیبا و سرورانگیز رویاندیم؛ شما هرگز قدرت نداشتید درختان آن را برویانید! آیا معبودی با خداست؟! چنین نیست، بلکه آنها گروهی هستند که از روی نادانی، مخلوقات را هم‌طراز پروردگارشان قرار می‌دهند.)
علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید: کلمه ذات بهجة صفت حدائق است، در مجمع البیان گفته: ذات بهجه، یعنی چیزی که دارای منظره‌ای نیکو است که هر کس آن را ببیند مبتهج و خوشحال می‌گردد و اگر به صورت جمع نفرمود: ذوات بهجه، به عنایت این است که در حدائق جماعت مراد است و جماعت هم مفرد مؤنث است‌. (دیدگاه شیخ طبرسی در مجمع البیان:)


۱. نمل/سوره۲۷، آیه۶۰.    
۲. راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ج۱، ص۱۴۸.    
۳. طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۲، ص۲۷۹.    
۴. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۱۵، ص۵۴۴.    
۵. نمل/سوره۲۷، آیه۶۰.    
۶. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۳۸۲.    
۷. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۵، ص۵۴۳.    
۸. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۵، ص۳۷۹.    
۹. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۸، ص۱۳۰.    
۱۰. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۳۹۵.    



مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «بهجة»، ص۱۰۹.    


رده‌های این صفحه : لغات سوره نمل | لغات قرآن




جعبه ابزار