بهجة (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بهجة: (حَدآئِقَ ذاتَ بَهْجَةٍ)«بهجة» (بر وزن لهجه) به معنای زیبایی رنگ و حسن ظاهر است
که بینندگان را غرق سرور می‌کند.
(أَمَّنْ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَأَنزَلَ لَكُم مِّنَ السَّمَاءِ مَاء فَأَنبَتْنَا بِهِ حَدَائِقَ ذَاتَ بَهْجَةٍ مَّا كَانَ لَكُمْ أَن تُنبِتُوا شَجَرَهَا أَإِلَهٌ مَّعَ اللَّهِ بَلْ هُمْ قَوْمٌ يَعْدِلُونَ) (آیا بت‌هایی که معبود شما هستند بهترند یا کسی که آسمان‌ها و
زمین را آفریده؟! و برای شما از
آسمان، آبی فرستاد که با آن، باغ‌هایی زیبا و سرورانگیز رویاندیم؛ شما هرگز قدرت نداشتید درختان آن را برویانید! آیا معبودی با خداست؟! چنین نیست، بلکه آنها گروهی هستند که از روی نادانی، مخلوقات را هم‌طراز پروردگارشان قرار می‌دهند.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: کلمه ذات بهجة صفت حدائق است، در مجمع البیان گفته: ذات بهجه، یعنی چیزی که دارای منظره‌ای نیکو است که هر کس آن را ببیند مبتهج و خوشحال می‌گردد و اگر به صورت جمع نفرمود: ذوات بهجه، به عنایت این است که در
حدائق جماعت مراد است و جماعت هم
مفرد مؤنث است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «بهجة»، ص۱۰۹.
