بزوفری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَزَوفَری، شهرت چند تن از
محدّثان و
علمای امامیه ، منسوب به
قریه بَزَوفَر واقع در غرب دجله، نزدیک واسط می‌باشد.
بَزَوفَری، شهرت چند تن از محدّثان و علمای امامیه، منسوب به
قریه بَزَوفَر واقع در غرب دجله، نزدیک واسط.
مشهورترین آنان
ابوعبدالله حسین بن علی بن سفیان از مشایخ
مفید ،
ابن غضایری ،
احمد بن عَبدون ،
ابوالعباس سیرافی و
تَلّعُکبری است.
نجاشی ، حسین بن علی را با عنوان «
ثقه » و «
جلیل » و «
شیخ فاضل » وصف کرده و کتابهای او را نام برده است: الرد علی الواقفه، الحجّ، ثواب الاعمال، احکام العبید، سیرة النبی و الائمة فی المشرکین؛ و می‌افزاید که این کتاب‌ها را نزد
شیخ مفید و
ابن عبدون خوانده و روایت کرده است.
افندی اصفهانی
ضمن نقل مطالب نجاشی، شهرت او را
بِزَوفَری ثبت کرده است.
شیخ طوسی نیز در رجال خود او را نام برده و افزوده که نام کتابهایش را در الفهرست آورده است، ولی در این کتاب اثری از نام او دیده نمی‌شود.
تستری براساس یکی از
توقیعات امام زمان علیه‌السلام در
دوران غیبت ، که در آن از
ابوعبداللّه بزوفری نام برده شده، احتمال داده است که او از
سفیران آن حضرت نیز بوده است
. از نامه
ابوالعباس سیرافی به نجاشی دانسته می‌شود که
بزوفری تا سال ۳۵۲ زنده بوده است.
نوری ،
علاوه بر ابوعبدالله
بزوفری، فرزند او
ابوجعفر محمد بن حسین را نیز از مشایخ مفید یاد می‌کند.
و این همان کسی است که
دعای ندبه ، که خواندن آن در میان
شیعیان خصوصاً در روزهای جمعه متداول است، از کتاب او نقل شده است.
تستری به مناسبت بررسی سند این دعا هر دو احتمالِ صدور آن از شخصِ امام زمان علیه السلام، و انشای خود
بزوفری را مطرح کرده است.
احمد بن جعفر بن سفیان بزوفری ، پسر عموی حسین بن علی نیز در شمارِ مشایخِ اجازاتِ حدیثی نام برده می‌شود. به گفته شیخ طوسی
تلعکبری در ۳۶۵ از او استماعِ
حدیث کرده و اجازه گرفته است.
(۱) عبدالله بن عیسی افندی اصفهانی، ریاض العلماء و حیاض الفضلاء، چاپ احمد حسینی، قم ۱۴۰۱.
(۲) محمدتقی تستری، «پاسخ معقول و منطقی به یک سؤال»، نور علم، دوره ۲، ش ۵ (شهریور ۱۳۶۵).
(۳) محمدتقی تستری، قاموس الرجال، تهران ۱۳۷۹ـ۱۳۹۱.
(۴) محمد بن حسن طوسی، رجال الطوسی، نجف ۱۳۸۰/۱۹۶۱.
(۵) عنایة الله قهپائی، مجمع الرجال، چاپ ضیاءالدین علامه اصفهانی، اصفهان ۱۳۸۴ـ۱۳۸۷، چاپ افست قم.
(۶) عبدالله مامقانی، تنقیح المقال فی علم الرجال، چاپ سنگی نجف ۱۳۴۹ـ۱۳۵۲.
(۷) محمدباقر بن محمدتقی مجلسی، بحارالانوار، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
(۸) احمد بن علی نجاشی، رجال النجاشی، چاپ محمد جواد نائینی، بیروت ۱۴۰۸/۱۹۸۸.
(۹) حسین بن محمدتقی نوری، مستدرک الوسائل، چاپ سنگی تهران ۱۳۱۸ـ۱۳۲۱، چاپ افست تهران ۱۳۸۲ـ۱۳۸۳.
(۱۰) یاقوت حموی، معجم البلدان، چاپ فردیناند ووستنفلد، لایپزیگ ۱۸۶۶ـ۱۸۷۳، چاپ افست تهران ۱۹۶۵.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «بزوفری»، شماره.
