باتاک
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
باتاک/ باتَک (یا بَتَّک /بَتَّه)، نام منطقه، گروهی از اقوام، و نیز زبانی در سوماترای
اندونزی می‌باشد.
در پیرامون دریاچه توبا، در شمال قسمت مرکزی جزیره
سوماترا در کوهستان‌های جنگلی قرار دارد. محصولات عمده آن
برنج،
ذرت،
سیب زمینی شیرین؛ و صنایع دستی آن
بافندگی، آهنگری و خراطی است. معماری خانه‌های آنان (بویژه بام) شکل خاصی دارد.
در سال ۱۹۶۷ ، جمعیت حدود ۰۰۰، ۵۰۰، ۲ تن بود و بیشتر
مسلمان و
عیسوی هستند. گروه‌های بومی غیرمتمدن نیز در آن‌جا زندگی می‌کنند.
این اقوام گویش‌های گوناگون دارند که مهمترین آن‌ها گویش توبا بین ساکنان پیرامون دریاچه توبا و جزیره سامُسیر، کارو در شمال غربی، سیمالونگون در شمال شرقی، آنکولا (آنگکولا) و ماندایلینگ در جنوب و جنوب شرقی دریاچه توباست. قرن‌ها مردم باتک خط خاصی برگرفته از نگارش مردم جنوب هند داشتند، که در میانه سده اخیر الفبای لاتین جایگزین آن شد. مردم باتک فرهنگ غنی دارند و به لحاظ داشتن سواد سهم بسیاری در حکومت اندونزی داشته اند.
در سده‌های دوم و سوم میلادی، مردم باتک شیوه
حکومت،
خط،
هنر، صنایع دستی و اعتقادات
مذهبی خود را از هندی‌ها آموختند. آنان هرگز موفق به تشکیل حکومت مستقل نشدند. به نظر می‌رسد از ۵۰۴/۱۱۱۱ همزمان با گسترش
اسلام در
سوماترا، بتدریج مردم این مناطق (از جمله باتک) با اسلام آشنا شدند.
باتک‌ها نیز که بازمانده قوم مالایایی • اند و در انزوا می‌زیستند، بویژه ساکنان منطقه جنوب باتک، آنگکولا و ماندایلینگ،
دین اسلام (
مذهب شافعی) را پذیرفتند. این منطقه مدت‌ها زیر استیلای هلندی‌ها بود. در جنگ دوم جهانی، اهالی قبیله کارو (از اقوام باتک) برای سرنگونی حکومت اشرافی تحت حمایت هلندی‌ها به ژاپنی‌ها کمک کردند.
(۱) دیتوس کلیفورد اسمیت، سرزمین و مردم اندونزی، ترجمه پرویز داریوش، تهران ۱۳۵۰ ش.
(۲) اندونزی: گذشته و آینده، تهران (بی تا).
(۳) بطرس بستانی، کتاب دائرة المعارف، بیروت (بی تا).
(۴) مرل کالوین ریکلفس، تاریخ جدید اندونزی، ترجمه عبدالعظیم هاشمی نیک، تهران ۱۳۷۰ ش.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «باتاک»، شماره۶۸.
