اَبْهَر (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اَبْهَر (به فتح الف و سکون باء) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای
رگی در ستون فقرات است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در توصیف
مرگ از این واژه استفاده نموده است.
تنها یک مورد از این کلمه در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
اَبْهَر (به فتح الف و سکون باء) به معنای رگی در ستون فقرات آمده است.
چنان‌چه گفته می‌شود: «
الاَبْهَر: عرق مُستَبطِن الصُّلب اِذا انقَطَعَ لَم یَبقِ صاحِبُه.»
از این جهت به دو رگ شریان و ورید (سیاهرگ و سرخرگ) قلب ابهران می‌گویند.
موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف مرگ فرموده ست:
«كَذلِكَ حَتَّى يُؤْخَذَ بِكَظَمِهِ فَيُلْقَى بِالْفَضاءِ، مُنْقَطِعاً أَبْهَراهُ، هَيِّناً عَلى اللهِ فَناؤُهُ، وَعَلَى الاِْخْوانِ إِلْقاؤهُ.» «آن‌چنان است تا این‌که از حلقومش گرفته و به فضا انداخته شود در حالی که هر دو رگش قطع شده (منظور مرگ است) و فنایش بر
خدا و کنار انداختن و
دفن کردنش بر برادران آسان باشد.»
«قطع ابهر» كنايه از
مرگ است.
فقط یک مورد از این کلمه در «نهج‌البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ابهر»، ص۱۵۸.
