امر واقعی، مقابل امر ظاهری بوده و دو معنای اصطلاحی دارد: ۱. در یک اصطلاح، امر واقعی به معنای امری است که از سوی شارع با قطع نظر از علم و جهل مکلف صادر گردیده و مؤدای آن، حکم واقعی است، مثل: «اقیموا الصلاة» که خدای حکیم به خاطر مصلحت ملزمه‌ای که در نماز وجود دارد بندگانش را به درک آن مصلحت امر نموده است، و علم و جهل مکلف در صدور آن دخالتی ندارد. البته علم مکلّف در تنجزتکلیف نسبت به او مؤثر است. ۲. در اصطلاح دوم، امر واقعی، امری است که توسط ادله اجتهادی ثابت می‌گردد، چه این ادلّه یقین آور باشد، مثل: نصقرآن و خبر متواتر ، و چه ظن آور باشد، مثل: ظواهر قرآن و خبر واحد . پس امر واقعی در این اصطلاح آن است که نسبت به آن قطع وجود دارد و یا از طریق اماره ثابت می‌شود و امر ظاهری فقط شامل مؤدّای اصول عملی می‌شود؛ بر خلاف اصطلاح اوّل که امر ظاهری بر طبق آن شامل مؤدای امارات و اصول عملی ، هر دو، می‌شود.
