امر ارشادی، که مقابل امر مولوی می‌باشد، امری است که یا به حکم عقل ارشاد می‌کند، مانند: «اطیعوا الله» و یا به وجود مصلحت در چیزی ارشاد می‌کند که متعلق امر، وسیله‌ای برای دست یابی و یا اشاره به آن است، مانند: ارشاد به شرطیت یا جزئیت. بنابراین، در جمله «اَطِیعُوا اللهَ»، امر (اَطِیعُوا) به حکم عقل ارشاد می‌کند، زیرا عقل به طور مستقل بر وجوب اطاعت از خداوند، دلالت می‌نماید. و در جمله «طهر ثیابک و بدنک للصلاة»، در ظاهر، به طهارت لباس و بدن، برای نماز امر شده است، اما در واقع، ارشاد می‌کند که عنوان «طهور» در نماز مصلحت دارد. یعنی به شرطیت طهارت برای نماز ارشاد می‌کند. و یا در جمله «استقبل بذبیحتک القبلة»، امر (استقبل) به شرطیت استقبال (رو به قبله بودن) در تذکیه ارشاد می‌کند.
