امام حسین در زمان پیامبر
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
امام حسین (علیه‌السّلام) به سالهای نخستین
عمر خویش را، زیر نظر مقام
نبوت و
رسالت و
در دامان مقام
عصمت و
طهارت سپری کرد.
در این دوران،
حسین (علیه‌السّلام) افزون بر بهره مندی از مهر و عطوفت
پدر و
مادر، از عنایت ویژه جدش
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نیز برخوردار بود. این توجه خاص پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نسبت به نور دیده خویش، از همان آغازین روزهای ولادت، به صورتهای مختلف، نمایان بود.
اذان و اقامه گفتن
در گوش راست و چپ نام گذاری حضرت به «
حسین»،
عقیقه کردن، خواندن
تعویذ،
قرار دادن
زبان یا
انگشت خود
در دهان او و مکیدن آن، و خبر دادن از این موضوع که
خداوند مقام
امامت را تنها
در نسل
حسین قرار داده است
و... حاکی از آن بود که پیامبر به نوه‌اش،
عشق و علاقه‌ای خاصی داشته است.
یکی از حوادث مهم
تاریخ زندگانی
حسین بن علی (علیه‌السّلام)
در سالهای پایانی عمر پیامبر، شرکت حضرت
در «
مباهله» جدش با گروهی از
مسیحیان نجران است که وقتی اسقف آنان دید پیامبری با خاندانش، یعنی
علی (علیه السلام)،
حضرت زهرا (علیهاالسلام)،
حسن و
حسین تنها برای
مباهله آمده‌اند، از
مباهله خودداری کرد.
از
عایشه نقل شده
که رسول خدا
در روز
مباهله، علی، زهرا و
حسنین را زیر عبای مشکی رنگ خط دار خویش جمع کرده، این
آیه را
تلاوت فرمود: «انما یرید الله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت ویطهرکم تطهیرا؛
همانا خداوند می‌خواهد از شما خاندان (پیامبر) پلیدی را ببرد و به شما پاکی کامل ارزانی دارد».
حضور
حسین به همراه برادر
در این حادثه تاریخی و قرار گرفتن آن دو
در زمره «
اصحاب کساء»، نشان دیگری بر بزرگی،
اعتبار و
حقانیت آنان بود.
در واقع رسول خدا خواست
در این برهه از مصاف
حق و
باطل، اوصیای خویش را که همیشه مدار و محور حق و حقیقت هستند، به
مسلمانان و مسیحیان بشناساند.
پیشوایی، مهدی، مقتل جامع سیدالشهداء، ج۱، ص۱۵۶-۱۵۸.
