اماره شرعی

طریق ظنّی اعتبار یافته از سوی شارع را اماره شرعی (اصول) گویند.

اماره شرعی، مقابل اماره عقلی و اماره عقلایی می‌باشد و به معنای اماره‌ای است که معتبِر (اعتبار کننده) آن، شارع مقدس می‌باشد، مانند: ظن انسدادی (ظن مطلق) بنا بر کشف.
در کتاب «اصطلاحات الاصول» آمده است: «ان المعتبر لدلیل ان کان هو الشارع یسمی ذلک دلیلا شرعیا و امارة شرعیة کخبر العدل و الثقة و الظن الانسدادی علی الکشف».

۱.	↑ اصطلاحات الاصول، مشکینی، علی، ص۷۰.
۲.	↑ کفایة الاصول، آخوند خراسانی، محمد کاظم بن حسین، ص۳۴۷.
۳.	↑ الوصول الی کفایة الاصول، شیرازی، محمد، ج۳، ص۲۷۴.
۴.	↑ بدایع الافکار، رشتی، حبیب الله بن محمدعلی، ص۲۳.
۵.	↑ بدایع الافکار، رشتی، حبیب الله بن محمدعلی، ص۹۶.
۶.	↑ بدایع الافکار، رشتی، حبیب الله بن محمد علی، ص۱۲۳.
۷.	↑ تهذیب الاصول، خمینی، روح الله، ج۲، ص۵.
۸.	↑ انوار الاصول، مکارم شیرازی، ناصر، ج۲، ص۲۲۶.
۹.	↑ اجود التقریرات، نائینی، محمد حسین، ج۲، ص۲۲.

رده‌های این صفحه : اصول فقه | امارات