المستکفی‌بالله عباسی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
المستکفی‌بالله عباسی (۲۹۶-۳۳۸ق)، بیست و دومین خلیفه عباسی در
قرن چهارم هجری قمری بود.
معزالدوله دیلمی وی را عزل کرد و توسط
المطیع‌بالله عباسی کور شد و در ۴۲ سالگی درگذشت.
ابوالقاسم، عبدالله (مستکفی
بالله) بن علی (
مکتفی‌بالله) بن احمد (
معتضدبالله)، بیست و دومین خلیفه عباسی و مادرش
امّ ولد به نام املح الناس یا غصن است. در سال ۳۳۳ق پس از برکناری
المتقی‌بالله از خلافت، با او به‌عنوان خلیفه بیعت شد. وی خود را امام الحق ملقب کرد و با دو لقب امام الحق و مستکفی
بالله، برایش خطبه خوانده می‌شد.
معزالدوله دیلمی به او بدبین شد، زیرا به او خبر رسید مستکفی
بالله، قصد عزلش را دارد لذا در سال ۳۳۴ ق با دو تن از سران دیلمی بر مستکفی وارد شد. آن دو، جلوی خلیفه رفتند و دست وی را خواستند و خلیفه به گمان این‌که می‌خواهند دستش را ببوسند، دستش را جلو آورد. آن‌گاه آنان وی را از تخت بر زمین کشیدند و عمامه‌اش را به گردنش انداختند و معزالدوله بازداشتش کرد. سپس با فضل پسر
مقتدر‌بالله به‌عنوان خلیفه بیعت و به المطیع
بالله ملقّب شد و مستکفی را فراخواند و بُرْد را از او باز پس گرفت و دستور داد چشمانش را کور کنند. سپس زندانی شد تا این‌که در سال ۳۳۸ق در ۴۲ سالگی و پس از یک سال و چهار ماه خلافت، درگذشت. وی سومین خلیفه‌ای است که چشمانش را کور کردند.
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۲، ص۲۴۴.
