افسردگی (روان‌شناسی)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
افسردگی، یکی از مباحث مطرح در
آسیب‌شناسی روانی در علم
روان‌شناسی بوده که نوعی
اختلال رایج در بین مردم بوده و تقریبا همه، حداقل به صورت خفیف احساس
افسردگی کرده‌اند. احساس دمغی، بی‌حوصلگی، غمگینی،
ناامیدی، دلسردی و ناخشنودی همگی از تجربیات
افسردگی رایج هستند. در این مقاله بعد از بیان تعریف و توضیح
افسردگی به بررسی انواع، ویژگی‌ها و نشانه
های آنها می‌پردازیم.
افسردگی، رایج‌ترین
اختلال روانی است که اخیرا به شدت رو به افزایش نهاده است.
افسردگی را سرماخوردگی
بیماری روانی نیز می‌نامند. تقریبا همه، حداقل به صورت خفیف احساس
افسردگی کرده‌اند. احساس دمغی، بی‌حوصلگی، غمگینی، ناامیدی، دلسردی و ناخشنودی همگی از تجربیات
افسردگی رایج هستند. این حالت را
افسردگی بهنجار می‌گویند.
زن‌ها خیلی بیشتر از مردها دچار
افسردگی می‌شوند. علت آن روشن نیست، اما به نظر بسیاری از متخصصان، عوامل فرهنگی و به‌ویژه محرومیت‌ها و محدودیت
های اجتماعی زیاد در مورد زنان، یکی از علل اساسی است.
ارائه تعریف
افسردگی آسان نیست، چرا که پیشنهاد تعریفی که مورد پذیرش همه متخصصان و پژوهشگران قرار گیرد، غیرممکن می‌باشد. حال به برخی از تعاریف عمده
افسردگی اشاره می‌کنیم:
· افسردگی، به منزله یک بیماری خلق‌وخو یا اختلال کنش خلق و خو است.
· افسردگی، نشانگانی است که تحت سلطه خلق افسرده است و بر اساس بیان لفظی یا غیر لفظی عواطف غمگین، اضطرابی و یا حالت‌های برانگیختگی نشان داده می‌شود.
· افت گذرا یا مداوم تنود عصبی – روانی که به صورت یک مؤلفه بدنی مانند سردرد، بی اشتهایی، یبوست و کاهش فشار خون و یک مؤلفه روانی مانند غمگینی، ناتوانی و احساس به پایان رسیدن نیرو نمایان می‌شود.
· سقوط غیرقابل توجیه تنود حیاتی: این حالت در حیطه بدنی با خستگی دائم آشکار می‌شود. در حیطه شناختی به صورت پراکندگی دقت و مشکل کوشش فکری و در حیطه عاطفی به شکل حالتی مالیخولیایی که با هشیاری فرد نسبت به ناتوانمندی واکنش همراه است، آشکار می‌شود.
· حالت روانی ناخوش که با دل‌زدگی، یاس و خستگی‌پذیری مشخص می‌شود و در بیشتر مواقع با اضطرابی کم و بیش شدید همراه است.
در این قسمت به بررسی انواع اختلال
افسردگی می‌پردازیم.
در طی
افسردگی یک‌قطبی، فرد فقط از نشانه
های افسردگی رنج می‌برد. این نوع از
افسردگی شباهت زیادی به
افسردگی بهنجار دارد، با این تفاوت که در
افسردگی یک‌قطبی علایم و شدت آنها بیشتر شده و زمان طولانی‌تری بیمار را درگیر می‌کند.
غم، برجسته‌ترین و فراوان‌ترین نشانه هیجانی در
افسردگی است. به این صورت که فرد افسرده، تقریبا در تمام ساعات بیداری خود گریه می‌کند. همراه با احساس غم،
اضطراب نیز نمایان می‌شود. فقدان حسرت، از بین رفتن شادی زندگی،
بی‌تفاوتی در برابر حوادث چه خوشایند و چه ناخوشایند، بی‌علاقگی نسبت به انجام کارها، کاهش لذت ناشی از تفریحات، سرگرمی و خانواده،
دوری از اجتماع و بالاخره کاهش اشتها و
میل جنسی از دیگر علایم هیجانی در فرد افسرده می‌باشند.
فرد افسرده به صورت کاملا منفی درباره خودش فکر می‌کند. این افکار منفی نظر او را نسبت به خودش و آینده تحت‌الشعاع قرار می‌دهند.
· نظر منفی نسبت به خود: فرد افسرده اغلب
عزت نفس کمی دارد. او خود را شکست‌خورده دانسته و خود را مسئول این شکست می‌پندارد.
· اعتقاد به آینده نومیدانه: علاوه بر عقاید منفی نسبت به خود، فرد افسرده تقریبا همیشه آینده را با بدبینی و نومیدی زیاد می‌بیند.
افراد مختلف از نظر میزان برانگیختگی با هم فرق دارند. ما اغلب صبح از خواب بیدار می‌شویم، سر کار می‌رویم و راه‌هایی برای سرگرم کردن خودمان پیدا می‌کنیم. ولی افراد افسرده به سختی می‌توانند فعالیت
های خود را آغاز کنند. به این صورت که ذوق اشتیاق،
ابتکار عمل، قدرت برنامه‌ریزی و
اراده، در این افراد بسیار کمرنگ شده و متعاقبا روی رفتارهای فرد تاثیر می‌گذارد. در حالت
های شدید، عدم شروع پاسخ، فلج اراده است. چنین بیمارانی حتی نمی‌توانند خود را به انجام کارهای ضروری مثل بیرون آمدن از تخت خواب، تغذیه، نظافت
های شخصی و... وادارند. در
افسردگی حاد، ممکن است،
کندی روانی حرکتی (psychomotor retardation) وجود داشته باشد که طی آن حرکات کند می‌شوند و بیمار بیش از‌اندازه آهسته راه می‌رود و صحبت می‌کند.
یکی دیگر از نشانه‌ها در
افسردگی، تغییرات جسمانی می‌باشد. تمامی لذت
های زیستی و روانی که زندگی را ارزش می‌بخشد، از بین می‌روند. از دست دادن اشتها در
افسردگی متوسط تا شدید که باعث از دست دادن وزن شده ولی در
افسردگی خفیف افزایش وزن دیده می‌شود.
اختلال خواب نیز از دیگر تغییراتی است که فرد افسرده از آن رنج می‌برد و شامل دیر به خواب رفتن در شب و یا زود برخواستن از خواب و عدم دوباره خوابیدن می‌باشد.
کاهش میل جنسی نیز در زنان و مردان افسرده بسیار مشهود می‌باشد.
ضابطه اصلی
اختلالات دوقطبی، تناوبی از آشفتگی و
دوره‌های افسردگی است، به گونه‌ای که فرد، در یک
دور پایان‌ناپذیری که از اوج وجد تا عمق یاس گسترده است، گرفتار می‌شود. به طور کلی، مقوله اختلال
های دوقطبی در برگیرنده
اختلال دوقطبی I،
اختلال دوقطبی II،
ادواری‌خویی و اختلال دوقطبی تصریح‌نشده، می‌باشد.
بین ۵ تا ۲۰ درصد از
افسردگی‌ها به صورت بخشی از مانیک – دپرسیون (manic- depression) یا دوقطبی رخ می‌دهند. در صورت بروز نشانه
های مانیک، چنانچه فرد در گذشته یک یا چند
دوره افسردگی داشته باشد، او را مانیک – دپرسیون می‌نامند ولی اگر هرگز
دوره افسردگی را تجربه نکرده باشد، فقط مانیک تشخیص داده می‌شود.
دوره مانیک به تنهایی نادر است و بالاخره
دوره افسردگی روی خواهد داد. شکل مزمن مانی را
اختلال هیپومانیک مزمن (chronic hippomanic disorder) می‌نامند. چنانچه
افسردگی با نزدیک شدن زمستان آغاز شده باشد، آن را
اختلال عاطفی فصلی (SAD) می‌خوانند.
شروع
دوره مانیک، کم و بیش ناگهانی است. خلق بالا، افکار شتابان، اعمال پرهیجان و بی‌خوابی ناشی از آنها کاملا با عملکردهای عادی فرد، مغایرت دارد. شیدایی از ۴ مجموعه نشانه‌ها برخوردار است:
فرد در حالت مانیک، خلقی بالا دارد که با
حالت‌های سرخوشی (Elation) و سرحالی خود را نشان می‌دهد. افراد مانیک در حالت نشئگی نیز آماده اشک ریختن هستند و در صورت ناکامی هم می‌توانند شلیک گریه را سر دهند. این دلیلی است بر این باور که مانی کاملا حالت مخالف
افسردگی نیست، بلکه عنصر
افسردگی نیرومندی همراه با آن وجود دارد.
شناخت
های افراد مانیک، بلندپروازانه می‌باشد که با خلق این افراد نیز تناسب دارد. افراد مانیک به محدودیت
های توانایی خود اعتقاد ندارند و همچنین به پیامدهای ناگواری که متعاقب انجام کارهای وی رخ می‌دهد، بی‌توجه است. فرد مانیک، ممکن است افکار یا عقاید پرشتابی در
ذهن خود داشته باشد که سرعت آنها بیشتر از آن باشد که او بتواند آنها را بنویسد یا بازگو کند و چون حواس‌پرت هستند، افکارشان به راحتی منحرف می‌شود که به آن
پرش افکار (flight of ideas) گفته می‌شود. افراد مانیک،
افکار هذیانی درباره خودشان دارند و ممکن است که خود را پیام‌آور مخصوص خداوند بدانند. تفکر فرد مانیک درباره دیگران، سیاه و سفید است، به این صورت که افراد شناخته‌شده از جانب وی، یا همگی خوب هستند یا بد.
رفتار فرد مانیک بیش‌فعال است. فرد مانیک به فعالیت
های پرهیجان می‌پردازد. حال این رفتار می‌تواند در شغلش باشد و یا در محافل سیاسی، مذهبی و همچنین در
روابط جنسی. اعمال افراد مانیک همراه با مزاحمت، توقع و سلطه‌جویی می‌باشد. رفتارهای دیگری که عموما در طول مدت مانی روی می‌دهد عبارتند از:
قماربازی وسواسی، رانندگی بی‌پروا، سرمایهگذاری
های مالی ناشیانه و پوشیدن لباس‌ها و آرایش پرزرق و برق.
به علت رفتارهای پرهیجان و پرجوش و خروش افراد مانی، طبیعتا نیاز به خوابیدن بسیار کاهش می‌یابد. این
کم‌خوابی تقریبا همیشه در مدت مانی روی می‌دهد. به علت داشتن شرکاء جنسی متعدد، معمولا گرفتار بیماری
های منتقل‌شونده از راه آمیزش جنسی نیز هستند.
•
سایت پژوهه، برگرفته از مقاله «افسردگی»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۹/۰۶/۱۳.
