اعتبار قطعنامه‌های سازمان‌های بین‌المللی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قطعنامه‌های سازمان‌های بین‌المللی، دارای اعتبار واحد نیستند
و نمی‌توان یک حکم کلی در مورد آن‌ها جاری ساخت؛ زیرا انواع آن
و ارزش حقوقی هر یک را باید جداگانه بررسی کرد.
قطعنامه
های سازمان
های بین
المللی به عنوان منبع
حقوق بین‌الملل در خارج از محدوده اساسنامه
دیوان بین‌المللی دادگستری قرار دارد، شناخته شده‌اند که در توسعه
و تدوین حقوق
بین
الملل اهمیت دارند.
از انواع
قطعنامه‌های سازمان ملل می‌توان
به قطعنامه‌های داخلی سازمان ملل،
قطعنامه‌های مربوط به حفظ صلح و امنیت بین‌المللی و قطعنامه‌های اعلامی اشاره کرد.
تقریباً همه روزه شاهد صدور
قطعنامه‌هایی از سوی
سازمان‌های بین‌المللی هستیم،
به‌گونه‌ای که قسمت مهمّی از حقوق
بین
الملل را تشکیل می‌دهند، حال سؤالی که مطرح است این است که آیا این سازمانها اصولاً
صلاحیت صدور
قطعنامه و یا
به عبارتی
صلاحیت تقنینی دارند یا نه؟
و اینکه آیا این
قطعنامه‌ها اعتبار دارند یا نه؟ با توجه
به اینکه سازمان
های بین
المللی نقش
به‌سزایی را در تنظیم
روابط بین
المللی ایفاء می‌کنند، برای این منظور نیازمند
به اختیارات
و صلاحیت تقنینی هستند البته که این
صلاحیت در حدود وظایف آن سازمانها می‌باشد.
بررسی اعتبار
قطعنامه‌ها از این جهت حائز اهمیت می‌باشد که سازمان
های بین
المللی به لحاظ دائمی بودن فعالیت خود، اقدام
به وضع یک سری قواعد کلی می‌کنند
و یا
قطعنامه‌هایی را در مسائل مختلف صادر می‌کنند.
صلاحیت تقنینی سازمانها دارای فوایدی است ولی از جهت
مبانی و قواعد حقوق بین‌الملل، تصمیمات این سازمانها الزام آور نیست، چرا که با تصویب اکثریت دولت‌ها انجام می‌پذیرد،
و در این میان اقلیت قابل ملاحظه‌ای موافق آن تصمیمات
و قطعنامه‌ها نیستند بنابراین نمی‌توان گفت که همه قطع نامه
های بین
المللی برای همه دولت‌ها الزام‌آور است.
البته اهمیت
و تاثیر این
قطعنامه‌ها را در حقوق
بین
الملل نمی‌توان نادیده گرفت، مخصوصاً بعضی از تصمیمات
مجمع عمومی سازمان ملل متحدد، که تحت عنوان اعلامیه صادر می‌شود یا تصمیمات
شورای امنیت، بنابراین آنچه که مسلم است این است که
قطعنامه
های سازمان
های بین
المللی دارای اعتبار واحد نیستند
و نمی‌توان یک حکم کلی درمورد آن‌ها جاری ساخت
و باید انواع آن
و ارزش حقوقی هر یک را جداگانه بررسی کرد.
البته تلاش‌هایی برای یکنواخت کردن اعتبار
قطعنامه
های سازمان
های بین
المللی شده است ولی همه آن‌ها بی‌نتیجه مانده‌اند برای مثال می‌توان
به پیشنهاد دولت
فیلیپین در
کنفرانس سانفرانسیسکو اشاره کرد که در آن دولت فیلیپین خواستار آن شد که تصمیمات مجمع عمومی سازمان، با اکثریت آراء تصویب شود
و در حکم قواعد حقوق الزام‌آور تلقی شوند.
انواع
قطعنامه
های سازمان
ملل عبارت است از:
قطعنامه
های داخلی سازمان
ملل برای تنظیم
روابط بین ارکان مختلف سازمان
ملل است
و معمولاً برای تصویب بودجه سازمان
و ایجاد ارکان فرعی،
و انتخاب اعضای ارکان سازمان
و انتخاب دبیر کل
و امور داخلی سازمان می‌باشد. این
قطعنامه‌ها در حدود مقررات داخلی سازمان الزام‌آور می‌باشند.
بخش
های زیادی از
قطعنامه
های سازمان
ملل متحد،
مربوط به حفظ صلح و امنیت بین‌المللی است، طبق ماده ۲۵ منشور، اعضای
ملل متحد موافقت می‌کند که تصمیم
های شورای
امنیت را بر طبق این منشور قبول
و اجرا کنند. طبق این ماده، اعضای سازمان
ملل، خواه ناخواه ملزم
به اجرای تصمیمات شورا، در این بخش هستند بنابراین این نوع از
قطعنامه
های دارای اعتبار
بین
المللی و لازم‌الاجرا می‌باشند.
قطعنامه‌هایی که حاوی اصول
و مبانی بوده
و با هدف تایید قواعد موجود
بین
المللی به وجود می‌آیند تا این که یک سری قواعدی را وضع کنند. منظور از این اعلامیه‌ها فقط تبیین
و روشن کردن محتوای
قواعد عرفی و قراردادی است. از جمله مهم‌ترین
قطعنامه
های اعلامی می‌توان
به قطعنامه
های زیر اشاره کرد:
الف:
اعلامیه جهانی حقوق بشر (
قطعنامه ۲۱۷ الف (۳) مصوب ۱۰ دسامبر ۱۹۴۸)؛
ب:
اعلامیه حقوق کودک (
قطعنامه ۱۳۸۶ (۱۴) مصوب ۲۰ دسامبر ۱۹۵۹).
اعلامیه
های فوق
به عنوان
قطعنامه
های اعلامی،
به عنوان عنصری از
حقوق موضوعه که بتواند در حقوق داخلی کشورها اعمال شود، مورد پذیرش دولت‌ها واقع نشده است. بنابراین می‌توان گفت که
قطعنامه
های صادره از سوی سازمان
ملل در بخش
های مربوط به حفظ صلح و امنیت بین المللی الزام‌آور می‌باشد.
•
سایت پژوهه، برگرفته از مقاله «اعتبار قطعنامه‌های سازمان‌های بین‌المللی»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۹/۰۸/۲۴.
