«استطراد» از انواع اسلوب بدیعی قرآن و یکی از اسباب تناسب آیات، و در اصطلاح به این معنا است که ساختار کلام به گونه‌ای باشد که از آن، کلام دیگری لازم آید؛ هرچند آن کلام، مقصودبالذات نباشد و بالعرض آمده باشد.
زمخشری می‌گوید: این آیه از باب استطراد است؛ زیرا آیات قبل درباره آشکار شدن اندام ( عورت ) آدم و حوا و پوشاندن آن با برگ‌های درختان بهشتی ، نازل شد، بنابراین، خداوند برای گوشزد این نعمت ( حفظ آبرویانسان از تحقیر و اهانت با خلق لباس و پوشش ) این آیه را استطرادا آورده است؛ یعنی لازمه آیات قبلی، آوردن این آیه بود؛ نه این که این آیه مقصود بالذات باشد.
