ادْهَمبن امیة بن (عبدی بصری) پدرش ابوعبدالله از اصحاب رسول خدا (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) بود و از آن حضرت (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) نقل حدیث کرد. وی در بصره سُکنی گزید و در آن شهر چند پسر از خود به جای گذاشت.
از امام باقر (علیهالسّلام) نقل شده است که وی از شیعیان بصره بود و در جلسات منزل بانوی شیعی، ماریه دختر منقذ (سعید) که خانه وی محل تجمع و تبادل نظر بزرگان شیعه بود، شرکت می جست. آن گاه که ابن زیاد از مکاتبه اهل عراق با امام حسین (علیهالسّلام) و حرکت آن حضرت (علیهالسّلام) به سوی کوفه آگاه شد، فرمان مراقبت راه های بصره را به کارگزار خود صادر کرد؛ مبادا کسی برای یاری امام حسین (علیهالسّلام) از بصره خارج شود. در این هنگام یزید بن ثَبِیطْ (ثُبیط) تصمیم بر خروج از بصره و پیوستن به کاروان حسینی را گرفت. وی که ده پسر داشت از آنها خواست تا او را همراهی کنند. دو تن از آنها به نامهای عبدالله و عبیدالله دعوت پدر را اجابت کردند. ادهمبنامیه نیز به اتفاق آنها از بصره خارج شد و در جایی به نام «ابْطَحْ»، در نزدیکی مکه، به کاروان حسینی رسید پس از اندکی استراحت به آن حضرت پیوست و همراه آن امام هُمام به کربلا آمد؛