احمد بن محمد صنوبری انطاکی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
احمد بن محمد صنوبری انطاکی (۲۷۴-۳۳۴ق)، شاعر
شیعه قرن چهارم هجری قمری در
دمشق بود. شعرهای صنوبری، روان و شیوا و در وصف طبیعت، بهار، باغ‌ها، گل‌ها، مناظر برفی و
اهل‌بیت (علیهم‌السلام) سروده شده بود.
ابوبکر، احمد بن محمد بن
حسن بن مراد
ضبّی حلبی انطاکی، چون صورتش مخروطی شکل بود به صنوبری معروف شد. بیشتر شعرهایش، روان و شیوا و در وصف طبیعت، بهار، باغ‌ها، گل‌ها و مناظر برفی سروده شده بود. در
انطاکیه به دنیا آمد و مدتی در
دمشق اقامت گزید. سپس به
سیف الدوله پیوست و از شاعران دربار او شد. در وصف بهار و گل‌های بهاری، اشعار شیوایی دارد که با این مطلع شروع می‌شود:
«اگر در
تابستان، گل و میوه هست و زمین سوزان و هوا، مثل تنور گرم است.
و اگر در پاییز، خرما چیده می‌شود و زمین بدون سبزه و هوا متغیر است.
و اگر در
زمستان، باران پیوسته می‌بارد، زمین برهنه و هوا سرد است.
روزگار، جز بهار، نور افشان، نیست؛ وقتی
بهار می‌آید، با خود گل و روشنایی می‌آورد.»
صنوبری، با
تفاخر به لقب خود، چنین می‌سراید:
«اگر ما را به صنوبر نسبت می‌دهند، چه باک! ما را به چوب فرو افتاده گمنامی نسبت نداده‌اند.
بلکه نسبت ما، به سرو بلند قامتی می‌رسد که از ریشه‌ای اصیل، مایه می‌گیرد.»
از جمله شعرهای تغزّلی او، چنین است:
«فراموش نمی‌کنم جمال او را (که در یکی از شب‌ها به مصلاّی او رفتم) دیدم
او در محراب، پیشاپیش مردم می‌خواند: نفسی را که خدا حرام کرده، نکشی «لاتقتلوا النفس الّتی حرّم الله
»
من گفتم: در گفته‌ات درنگ کن! چون این‌کار خود تو است، ای کسی که چشمانش مردم را می‌کشد!»
صنوبری در پنجاه سالگی درگذشت.
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۲، ص۲۳۸-۲۳۹.
