احمد بن ابراهیم لؤلؤی (مقاله‌دوم)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
احمد بن ابراهیم لؤلؤی قیروانی (متوفای ۳۱۸ق)، از نحویان، شاعران، دانشمندان و ناقدان لغت و ادبیات
قرن چهارم قمری در
قیروان بود.
ابوبکر، احمد بن ابراهیم بن ابی عاصم لؤلؤی قیروانی، از نحویانِ قیروان و از دانشمندان و ناقدان لغت و ادبیات است. حافظه‌ای قوی داشت بیشتر دیوان‌های اشعار عرب را حفظ کرده بود. شعر خوب می‌سرود و در بیشتر شعرهایش از روش شعر عرب و محتوای آن پیروی می‌کرد. پدرش فردی متموّل بود، از این‌رو وی کسی را برای کسب مال، مدح نمی‌کرد. در آخرِ عمر، شعر را رها کرد و در پی
فقه و
حدیث رفت.
از اشعار وی در زمینه
تغزل چنین است:
«ای آثار به جا مانده از قبیله‌ای که به «وادی الغضی» کوچیده! حال و روزگار دوستان من چگونه است؟
حال آن رعنا، آن زیبا رویی که برگونه‌اش آب ملاحت فخر می‌فروشد، چگونه بود؟
گویا میان ما آن جام شراب مشک فامِ دست نخورده گوارا دست به دست نگشته بود!
و گویا سرم را بر کف نرم دستش نگذاشته بودم! و گویا شب، ما را در یک مکان جمع نکرده بود!
دست جدایی به یک باره او را از من گرفت و من نمی‌دانستم جدایی کشنده است.
آن زمان که اشتران و کجاوه‌هایشان کوچ کردند، در حالی که اشک بر گونه‌ام روان بود، نفرین کردم.
که اگر آنچه حسودان و بدخواهانم از من برای تو گفته‌اند راست باشد، من سمّ مهلک خورانده شوم».
وی در ۴۶ سالگی درگذشت.
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۲، ص۲۰۲.
