ابومحمد زیاد بن عبداللّه سفیانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابومحمد زیاد بن عبداللّه سفیانی، معروف به زیاد سفیانی، از نوادگان
معاویة بن ابی‌سفیان بود که بر علیه
مروان بن محمّد شورید. او در دوره
عباسیان نیز سر به شورش برداشت و با
ابوورد مجزاة بن کوثر قیسی هم‌پیمان شد. وی سرانجام به
سال ۱۳۷ ق به دست حاکم
حجاز زیاد بن عبدالله حارثی کشته شد.
ابومحمد، زیاد بن
عبداللّه بن
یزید بن معاویة بن
ابی‌سفیان، معروف به سفیانی و ملقّب به «بیطار» بود؛ چون شکارچی بزرگی بود. در
سال ۱۲۶ ق بر مروان بن محمّد، آخرین خلیفه
بنی‌امیه شورید. مروان وی را دستگیر و زندانی کرد ولی بعد از یک سال او را آزاد کرد.
وقتی عباسیان به پیروزی رسیدند، علیه آنها نیز شورش کرده و مردم را به سوی خود دعوت نمود. «ابوورد مجزاة بن کوثر قیسی» که علیه عباسیان در شمال
شام در منطقه قنّسرین قیام کرده بود، به سفیانی پیوست. چندی بعد مردم «
حمص» و «
تدمر» که قبایل کلب یمانی در آن مناطق ساکن بودند، به آنها پیوستند. قیام‌کنندگان، زیاد بن عبداللّه را خلیفه خود قرار دادند و می‌گفتند او همان «
سفیانی» است که مردم در انتظار او بوده و حکومت بنی‌امیه را مجدداً برپا می‌دارد. این اولین بار بود که بین قیسیان به رهبری ابوورد و یمانیان پیمان اتحاد برقرار شد. هدف این پیمان دفع خطر عباسیان و بنیان‌گذاری دوباره حکومت بنی‌امیه بود.
عبداللّه بن علی عباسی به همراه فرماندهان لشکرش برای سرکوبی آنها حرکت کرد و آنان را در جنگ «
مرج الاجم» در نزدیکی حلب شکست داد. در آن جنگ ابوورد و اصحاب وی کشته شدند و سفیانی به سوی «تدمر» و از آن جا به
حجاز گریخت. چون حاکم حجاز، زیاد بن عبدالله حارثی، از آمدن سفیانی آگاه گردید، به جنگ با وی پرداخت، او را به قتل رساند و دو فرزندش را به اسارت گرفت و آن دو را به همراه سر پدرشان نزد منصور فرستاد.
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۱، ص۳۵۰.
