ابوطالب بن عبداللّه زاهدی لاهیجی گیلانی اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوطالب بن عبداللّه زاهدی لاهیجی گیلانی اصفهانی، از علما و فضلای
اصفهان در
قرن یازده و دوازده هجری بوده است.
شیخ ابوطالب زاهدی فرزند ملاّعبداللّه بن علیّ بن عطاء اللّه لاهیجی گیلانی، عالم فاضل محقّق،
نسب وی به
شیخ زاهد گیلانی عارف مشهور می‌پیوندد. در سال ۱۰۵۸ق در
لاهیجان متولّد شد، و نزد ملاّحسن شیخ‌الاسلام لاهیجی به تحصیل پرداخت. در بیست سالگی به
اصفهان آمد، و از محضر
آقاحسین خوانساری و
ملاّمحمّدرفیع یزدی مستفیض شد. او از راه
شام، سفری به
مکّه معظّمه نمود، به
حج مشرّف شد، و در بازگشت در
عتبات عالیات، مدّتی ساکن شد، و سرانجام به اصفهان آمد، و با دختر حاجی عنایت‌اللّه اصفهانی
ازدواج کرد. در
زهد و پارسایی، اعراض از
دنیا و ترک
مکروهات و سیّئات، از نوادر عصر خویش به شمار می‌رفته، و با وجود مقام والای
علم و
فضل، از تفاخر و خودنمایی پرهیز می‌نموده است. وی در سال ۱۱۲۷ق در اصفهان
وفات یافت، و جنب مزار عارف ربّانی ملاّحسین گیلانی (لبنانی) (تکیه صاحب روضات کنونی در
تخت فولاد) مدفون گردید.
مشارٌالیه خطّ خوشی داشت، و بیش از هفتاد نسخه از کتابخانه خویش را خود کتابت نموده بود. کتابخانه‌اش بیش از پنج هزار عنوان کتاب داشته که اکثر آن‌ها را حاشیه زده، و تعلیقه نوشته بود. این کتاب‌ها از او است:
۱. تفسیر
آیه «قُلِ الرُّوحُ مِنْ اَمْرِ رَبّی»؛
۲. رساله در علم و تحقیق درباره آن؛
۳. رساله فی عمل المسبع و المتسع و الدّائره؛ که فرزندش شیخ محمّدعلی حزین شرح نموده است.
۴. شرح قول
ارسطو «لِمَ صارَ ماء الْمَطَر حَفیفا»؛ به فارسی که آن را نیز فرزندش شرح نموده است.
۵. شرح
حدیث «عرفت اللّه بفسخ العزائم»؛ که آن را فرزندش به فارسی ترجمه کرده است.
۶. رساله در
حرکت که آن را نیز فرزندش شرح نموده است.
مهدوی، سید مصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۱، ص۲۸۵.
