|
| ||||||||||||||||||||||||||
ابوصخر، عبدالله بن سلمه یا سلم سهمی از قبیله بنی هذیل است. وی از شعرای شیواسخن عصر اموی و طرفدار سرسخت مروانیان بود. در اشعارش عبدالملک بن مروان و نیز برادرش عبدالعزیز را مدح گفت. وی اشعار دلنشین و لطیفی در غزل دارد و از شاعران دلباخته به‌شمار می‌آید. زیباترین اشعار عاشقانه در شعر عربی اشعاری است که او برای محبوبه‌اش، ام‌حکیم، لیلی، دختر سعد، سروده است. ابوصخر به دیدار او می‌رفت، اما پس از مدتی پدرش وی را به ازدواج مرد دیگری درآورد و آن مرد، لیلی را با خود به قبیله‌اش برد. [۳]
شهاری صنعانی، علی بن عبدالله، بلوغ الارب، ج۳، ص۱۴۲.
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۱، ص۲۴۴. |
||||||||||||||||||||||||||
