• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

ابوالعباس احمد بن محمد دینوری

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





ابوالعباس احمد بن محمد دینوری (م. پس از ۳۴۰ق) از زاهدان و صوفیان برجسته قرن چهارم هجری قمری بود. او به فضل و کمال علمی و معنوی شناخته می‌شد و در نیشابور و سمرقند به موعظه و تعلیم می‌پرداخت. وی پس از سال ۳۴۰ هجری قمری در سمرقند درگذشت.
وی همچنین عالم و صاحب فضل و کمال بود.



ابوالعباس (ابوالحسن) احمد بن محمد دینوری، ظاهراً اهل دینور و از زاهدان و صوفیان و از شاگردان صوفی معروف ابوحمزه محمد بن ابراهیم بزّار بغدادی(م. ۲۶۹ق) بوده است.


با ابومحمد جریری، یوسف بن حسین و ابوالعباس بن عطا مصاحبت داشت و ابوبکر محمد بن احمد بن ابراهیم و عبدالله بن علی طوسی نیز از وی روایت کرده‌اند.
همچنین سُلَمی (م. ۴۱۲ق) برخی از سخنان و‌اندرزهای وی را نقل کرده است.
[۵] سلمی، محمد بن حسین، طبقات الصوفیه، ص۴۷۸. .



کتاب‌های



دینوری مدتی در نیشابور به موعظه اشتغال داشت، سپس از نیشابور به سمرقند کوچ کرد و پس از سال ۳۴۰ هجری در همانجا درگذشت. (دیگر منابع:
[۸] کاشف الغطاء، علی، الکواکب الدریه، ج۱، ص۵۱۷.
[۹] سزگین، فؤاد، تاریخ التراث العربی، ج۱، جزء۴، ص۱۳۴.
[۱۰] دهخدا، علی اکبر، لغت نامه دهخدا، ج۱، ص۱۱۴۶.
)


۱. ابن ملقن، عمر ین علی، طبقات الاولیا، ص۷۹.    
۲. ابن ندیم، محمد بن اسحاق، الفهرست، ص۲۳۲.    
۳. سلمی، محمد بن حسین، طبقات الصوفیه، ص۳۵۵.    
۴. اصفهانی، احمد بن عبداللّه، حلیه الاولیا، ج۱۰، ص۳۸۳.    
۵. سلمی، محمد بن حسین، طبقات الصوفیه، ص۴۷۸. .
۶. ابن ندیم، محمد بن اسحاق، الفهرست، ص۲۳۲.    
۷. سلمی، محمد بن حسین، طبقات الصوفیه، ص۳۵۵.    
۸. کاشف الغطاء، علی، الکواکب الدریه، ج۱، ص۵۱۷.
۹. سزگین، فؤاد، تاریخ التراث العربی، ج۱، جزء۴، ص۱۳۴.
۱۰. دهخدا، علی اکبر، لغت نامه دهخدا، ج۱، ص۱۱۴۶.



• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «احمد دینوری»، ج۲، ص۹۴.






جعبه ابزار