در عین‌حال ابن ندیم او را به عنوان فقیه اهل عراق در عصر خویش به حساب آورده که فقه ابی حنیفه را مورد بررسی دقیق قرار داد و آن را تقویت کرد و نسبت به خلق قرآن معتقد به توقف بود.
وی احمدبن حنبل و اصحابش را به شدت مورد نکوهش قرار می‌داد و شافعی را نیز مذمت می‌کرد، گرچه در حال احتضار از دیدگاه خود راجع به شافعی برگشت و درباره او طلب مغفرت کرد، اما در عین‌حال بعضی رجال‌نویسان او را مورد نکوهش قرار داده و برخی او را به عنوان کسی که حدیث جعل می‌کرد، معرفی کرده‌اند.
وی در ذیحجه سال ۲۵۷ق یا ۲۶۶ق در حال نماز عصر درگذشت. محمدبن طاهر بر او نماز گزارد و براساس وصیت خود، در یکی از اتاق‌های منزلش که به مسجدی در بغداد وصل بود، دفن شد.
