ابن ابی الشیص
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابن ابی الشیص عبدالله بن محمد خزاعی (زنده در
۲۳۱ق)، از شاعران خاندان
دِعبِل خزاعی و معاصر او و
مامون عباسی در
قرن سوم قمری بود.
ابن ابی الشیص عبدالله
بن محمد
بن عبدالله
بن رزین خزاعی، از شاعران خاندان دِعبِل خزاعی (۱۴۸-۲۴۵ق)، عموزاده پدرش ابوالشیص و معاصر او و مامون عباسی (خلافت ۱۹۸-۲۱۸ق) بود
و تا قرن سوم در
بغداد زندگی می‌کرد
و کسانی چون
عمرو بن بحر جاحظ و
علی بن مهدی کسروی اشعار او را روایت کرده‌اند.
او خود را شاعرترین مردم، و پدرش را از خود شاعرتر می‌دانست.
اشعارش حدود هفتاد برگ می‌باشد.
ابن ابی الشِیص در رثای
امام جواد (علیه‌السّلام) و
ابوتمّام طائی (م۲۳۱ق) اشعاری سروده است.
او دچار مرض سودا بود و در نهایت این مرض بر او غلبه کرد و دیوانه شد و خود را در یک روز سرد به
رود دجله افکند و سرانجام درگذشت.
سال مرگ او به دست نیامد، ولی در زمان مرگِ ابوتمّام زنده بوده است.
پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۴۷۰، برگرفته از مقاله «عبدالله خزاعی».
