ابن مندویه احمد بن عبدالرحمان اصفهانی (مقالهدوم)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابنمندویه ابوعلی احمد بن عبدالرحمان اصفهانی، طبیب، ادیب و شاعر اصفهانی در
قرن چهارم هجری بوده است.
«ابنمندویه» شهرت جماعتی از
محدّثین، علماء، شعراء و ادبای
اصفهان در
قرن سوم تا پنجم هجری است.
نسب این خاندان به مندویه (بر وزن زنگوله) به مندویه بن حجّاج بن مهاجر شروطی منتهی میشود.
ابوعلی احمد بن عبدالرّحمان بن مندویه اصفهانی، طبیب، ادیب، شاعر، در سال ۳۳۸ق متولّد شد، و به تحصیل پرداخت تا این که در ردیف اطبّاء درجه اوّل عهد خود محسوب شده، و از طرف عضدالدّوله دیلمی به
بغداد دعوت شد. وی ازجمله ۲۴ نفر طبیبی است که در بیمارستان عضدی بغداد مشغول به خدمت گردیده، و مستمری دریافت داشته است. وفاتش در سال ۳۷۲ق واقع شده است.
وی قریب به پنجاه جلد کتاب و رساله در علوم پزشکی تالیف نموده که از آن جمله است:
۱. اطعمه و اشربه؛
۲. تدارک انواع الخطاء فی تدبیر الطبّی؛
۳. الجامع الصّغیر؛
۴. الجامع الکبیر؛
۵. رساله در تدبیر جسد؛
۶. رساله در نفس و روح؛
۷. الطّبیخ؛
۸. کافی یا کافیه در طب؛
۹. المدخل ۱۰. المغیث؛
۱۱. نقض الجاحظ؛
۱۲. نهایه الاختصار؛ رساله شماره ۲ و شماره ۵ ضمن مجموعه شماره ۲۱۱۴ در کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران موجود است.
مهدوی، سید مصلحالدین، اعلام اصفهان، ج۱، ص۲۱۵.