ابراهیم بن احمد طبری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابراهیم بن احمد طبری (
۳۲۴-
۳۹۳ق)
محدث،
قاری و
فقیه برجسته در
قرن چهارم هجری بود.
طبری فردی
فاضل،
ثقه، سخاوتمند و خوش‌مشرب بود و شاگردان بسیاری تربیت کرد. او
مذهب مالکی داشت اما مورد احترام علمای
شیعه نیز بود.
طبری به خاطر عدالتش مشهور بود و در محاکم مختلف به عنوان شاهد عادل حضور می‌یافت. او سرانجام در سال ۳۹۳ هجری قمری درگذشت.
ابواسحاق ابراهیم بن احمد بن محمد بن عبداللّه
طبری بغدادی معدّل به سال ۳۲۴هجری به دنیا آمد.
حدیث را نزد
علی بن ادریس ستوری و
اسماعیل بن محمد صفار فراگرفت
و
قرائت را از مقریان معروفی همچون
احمد بن عثمان بن بویان،
احمد بن عبدالرحمان و
ابوبکر نقاش آموخت.
رجال نویسان
اهل سنّت، وی را فردی، فاضل، ثقه، سخاوتمند،
دارای اخلاقی پسندیده و خوش مشرب توصیف کرده‌اند.
طبری دارای کرسی تدریس بود و شاگردان بسیاری تربیت کرد. از شاگردان وی در حدیث می‌توان
قاضی ابوالقاسم تنوخی و
قاضی ابوالعلا واسطی را نام برد.
ابن جزری نیز
حسن بن علی عطار، ابو
علی بغدادی و
احمد بن مسرور را از شاگردان حلقه تدریس قرائت وی به شمار آورده است.
وی مالکی مذهب بود؛
اما رجالیان
امامیه در رجال خود از وی یاد کرده و شریف رضی از علمای برجسته شیعه را از شاگردان مکتب او دانسته‌اند.
دراین باره نقل کرده‌اند که وقتی استاد، از
شریف رضی پرسشی کرد و شریف رضی به خوبی از عهده پاسخ آن برآمد،
طبری ـ به خاطر شرافت و جایگاهی که برای شاگرد قائل بود ـ منزل بسیار نیکوی خود را که در کرخ
بغداد واقع شده بود به او بخشید.
درباره وی آورده‌اند چون به عدالت مشهور بود، محاکم قضایی یا مواردی که به شاهد عادل نیاز داشت با دعوت از ایشان، به شهادتش استناد می‌شد؛ چرا که شهادت وی در محاکم بغداد،
بصره،
ابله،
واسط،
اهواز،
کوفه،
مکه مورد پذیرش قاضیان و محاکم بود.
کتاب‌های المناقب
و الاستبصار در علم قرائت از آثار اوست.
طبری در سال ۳۹۳ هجری از دنیا رفت.
(دیگر منابع:
)
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «ابراهیم
طبری»، ج۲، ص۴۶.
